Elsevier's Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 5

[p. 165]

De onfortuinlijke man
door Louise Ahn - de Jongh.

Vóór eenige jaren ontmoette ik eens eenen man, die algemeen als zeer onfortuinlijk bekend scheen te zijn. Kort na onze kennismaking stierf hij, en dat speet mij héél erg, omdat het mij toen eerst duidelijk werd, hoeveel ik van hem had kunnen leeren.

Gij kunt u geen begrip vormen, welk een uitnemend mensch hij was. In zijne nabijheid gevoeldet gij aanstonds al uwe tekortkomingen, terwijl een innig verlangen in u opkwam, naar beter te streven. Dat kan men zoo hebben, niet waar? Dat heeft ieder onzer wel eens ondervonden.

Hij dacht altijd het beste van alles en iedereen; en dàt was het juist, wat u beschamend deed gevoelen, dat gij lang niet altijd het beste betrachttet.

De fortuin had hem reeds van jongs af den rug toegekeerd; zij had zelfs zijne wieg niet met een' blik verwaardigd en de arme stakkerd had nooit huiselijk geluk genoten. Bij zijne geboorte was hij reeds vaderloos; zijne moeder stierf, toen hij eerst eenige uren oud was, en zijn klein driejarig zusje volgde haar spoedig.

Ik wil u niet àl zijne wederwaardigheden opnoemen. Wanneer ik mij bepaal, u te vertellen, dat hij arm, zonder familie en van een zwak lichaamsgestel was, dan kunt gij u genoeg voorstellen, dat hij het goede der aarde niet genoot. En hoe vreemd was het dus, dat hij er altijd even prettig en genoeglijk uitzag. Niemand in de wereld, hoe boos en slecht gehumeurd hij ook wezen mocht, kon in zijn gezelschap zijn, of hij kwam aanstonds onder den prettigen invloed van mijnen vriend. De ongelukkigen zochten troost bij hem, de armen hulp en de rijken en gelukkigen leerden door hem hunne voorrechten waardeeren.

‘Maar hoe kwam dat dan?’ hoor ik u al vragen. Wel - dat is nu juist, wat ik u vertellen wil.

Toen hij geboren was en zijne moeder voor altijd de oogen gesloten had, lag hij eenzaam in zijn wiegje; er was niemand, die voor hem kon zorgen en zoo werd hij met zijn zusje naar het armhuis gebracht. Het was een heele wandeling geweest voor de vrouw, die de kinderen kwam halen, want de hut lag midden in het bosch, op een uur afstands van de stad.

Op hun' tocht begon het te sneeuwen. De engelen hadden medelijden met de kleintjes en strooiden eenige goede gaven in de sneeuwvlokken. Gij begrijpt echter wel, dat die gaven van zuiver hemelschen aard waren. Rijkdom en eer konden zij niet schenken, maar deugd, en verstand, en liefderijkheid zooveel te meer. Nu - dat alles strooiden zij dan in overvloed in de ijzige sneeuwvlokken. Nu eens viel er een vlokje op het aardig

[p. 166]

neusje van den kleinen man, dan weer op zijne wangetjes, en aanstonds verscholen zij zich in de nog dunne krulletjes, die van onder het slaapmutsje te voorschijn kwamen. Zij speelden en schertsten er onder elkander, zooals zij later met het jongentje zelf deden, ook, toen hij reeds een man geworden was; en aan hen had hij zijne opgeruimdheid te danken. Een byzonder groote vlok viel hem boven op het hoofdje, en deze maakte hem zoo verstandig, als ik hem later gekend heb. Maar de allergrootste vlokken vielen hem op het hart en smolten er geheel en al in weg. Aan hèn had hij zijne groote liefderijkheid en tevredenheid te danken. Dat waren, dunkt mij, goede gaven van de engelen in den hemel. Moederlief had zeker wel een goed woordje voor hare kinderen gedaan. Toch viel er op het hoofdje van het zusje maar één enkel vlokje en dat had den vorm van een kerkhofbloempje. Het lieve kind was zoo erg, erg zwakjes van al de ellende, die het met moeder had uitgestaan; en nu dachten de engelen het gelukkig te maken, door het vroeg bij moeder te doen komen, en daarom stierf het dan ook, eer er eenige maanden verloopen waren sinds den tocht door het bosch.

Toen de vrouw nu met de kinderen door het bosch ging, begon het te sneeuwen.

Ons jongske groeide op tot een' man en bewaarde de ontvangen gaven getrouw in hoofd en hart. Ik denk nog altijd met eerbied aan hem, en hij was toch maar een onaanzienlijk man.

Hij leefde van de hand in den tand, zooals men wel eens zegt en hij zag er toch altijd even genoeglijk uit. Dat kwam van wege de sneeuwvlokjes. Achter zijn nederig huisje had hij een' kleinen lap grond, waar hij allerlei lieve bloemen kweekte. Daar bloeide de bloem der Tevredenheid en der Liefderijkheid tusschen die der Hoop en het Vertrouwen en het Geloof in het Goede; en het was een lust, om den kleinen hof aan te zien, die zoo welig tierde. De vogels zetten zich er neder en zongen dan hunne schoonste liederen. De zonnestralen konden nergens vriendelijker lachen of helderder glinsteren dan dáár, en - wat al iets héél opmerkelijks was - regen en wind hadden zelfs geen macht, om de bloemen te vernietigen. - Zóó woest

[p. 167]

konden zij niet geslingerd en omlaag gebogen worden, of zij staken hunne kopjes ongedeerd weder in hare volle schoonheid omhoog.

Mijn vriend hield ze dan ook in eere en kweekte ze met onvermoeibare zorg. Ieder, die wilde, mocht er van plukken, en wie door ziekte of zorg verhinderd was naar hem toe te komen, zocht hij op en deelde hij van zijne bloemen mede.

Achter zijn nederig huisje heid hij een kleine lap grond, waar hij allerlei lieve bloemen kweekte.

Menigen stervende had hij getroost en vrede geschonken in het scheidensuur; zieken het lijden verzacht en tot nieuwen levenslust opgewekt. Teleurgestelden en levensmoeden had hij sterkte en hoop geschonken. Wankelenden had hij steun en vertrouwen ingeboezemd, en allen bovendien tot het geloof in het Goede gebracht.

Zoo leefde hij jaren lang eenvoudig en weldoende daarheen, door iedereen geliefd.

Toen ten laatste ook zijn einde naderde, ondervond hij al de liefde, die hij door zijn voorbeeldig leven zoo ten volle verdiend had. Maar aan dit laatste dacht hij niet. Hij nam alles dankbaar en zonder de minste aanspraken aan. Op eenen liefelijken lentedag stierf hij. Zijn laatste werk was nog het verzorgen zijner bloemen; en toen hij, vermoeid, op het punt was, zijne vrienden te verlaten, verhelderde een glimlach zijn gelaat, toen allen hem beloofden, ze nooit onverzorgd te laten.

‘En als wij óók zijn heengegaan,’ sprak een der aanwezigen, ‘zullen de vogelen des hemels het zaad van uwe schoone bloemen verspreiden en onder de menschen zaaien, en de wind zal het wegdragen en de zon zal het koesteren en vruchtbaar maken.’ En zoo gebeurde het ook, nadat de liefderijke bloemkweeker voor altijd was ingeslapen.

Vindt gij nu eigenlijk, dat mijn vriend zoo onfortuinlijk was?