Elsevier's Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 4

[p. 618]

Herfstlijk woud.
Door Van Bredow.

Nu is het herfstlijk woud zoo moegeruischt
En moegewuifd zijn gouden bladervanen.
Hoog vliedt een vlucht van zuidwaarts gaande zwanen;
Een Christus lijdt waar 't wegental zich kruist.

En in de plechtig-stille lanen huist
De weemoed, wárend over nevelbanen.
Mijn hart is zoo vol ingehouden tranen:
't Is of een groot verdriet mij tegenbruischt.

Hier gaat men zóó diep levensmoe zich wanen
Als drukte pletterend Noodlots looden vuist.
Niet neer te zinken moet ik mij vermanen:

Nu in mijn ziel die droefheid binnensuist
Die in October neêrvloeit in de lanen
Wanneer het sterke woud is moegeruischt.