Elsevier's Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 3

[p. 614]

Van den kerstboom.
Door G.H. Priem.

't Is Kerstavond.

De sneeuw valt in dichte vlokken; 't is of een groote witte vogel de donzen veertjes hoog in de lucht van zich af schudt.

De kleintjes zitten rond de groote tafel, die midden in het vertrek staat. Ze zijn in gespannen verwachting, want ze weten: straks gaan de deuren der anti-chambre open en dan straalt de kerstboom in de kleine achterkamer hun tegen met zijn tallooze lichtjes, zijn lintjes en strikjes waaraan, zorgvuldig ingepakt, de cadeautjes bengelen.

Die kerstdag is altijd een dubbele feestdag; zes en twintig December is pa jarig en dit verhoogt de vreugde niet weinig, schoon kleine Jan al eens beweerd heeft dat hij liever had gezien dat pa een maand later jarig was, om twee maal feest te kunnen vieren natuurlijk.

‘Marie, gooi jij nog eens een turfje in den haard,’ zegt Louise, die een jaar ouder is.

‘Waar of pa toch blijft,’ laat ze er op volgen, ‘Mama is natuurlijk bij den kerstboom, maar zonder pa kunnen we toch niet beginnen. 't Is verschrikkelijk dat wachten.’

Hadden de kleinen door muren en deuren kunnen zien, ze zouden tot de wetenschap gekomen zijn dat moe noch pa bij den kerstboom waren, maar dat de eerste op haar kamertje druk aan 't inpakken was van eene verrassing. Ze had haar surprise in een enveloppe gedaan en dekte deze nu zorgvuldig met een plukje watten.

Een klein kartonnen doosje stond te wachten om de surprise in ontvangst te nemen. Ziezoo, nu nog éen papier er om en dan stevig dichtgebonden,.... haar verjaarsgeschenk is klaar. Ze lacht nu en dan, maar 't is geen lachje dat de tolk is van enkel vroolijkheid.

Van morgen zijn de eerste harde woorden tusschen haar en haar man gevallen. Hij had haar verteld dat hij in de eerste dagen van Januari een wissel van vijfhonderd gulden verwachtte en dat hij geen kans zag het geld op den bepaalden datum te hebben. Grootvader wou niet meer leenen, dat had hij laatst uitdrukkelijk gezegd en om zich bij den weinig toeschietelijken oude aan een weigering bloot te stellen, daarin had hij geen lust.

De klacht die ze van anderen zoo vaak, maar van hèm nog nooit gehoord had, n.l. dat het haár schuld was, omdat het huishouden veel kostte, was eindelijk ook over zijn lippen gekomen. En dat had haar pijn gedaan, omdat ze wist dat ze steeds met de grootst mogelijke zuinigheid was te werk gegaan

[p. 615]

en slechts dàtgene, gekocht had, wat ze onmogelijk in haar klein huishoudinkje missen kon.

's Middags was hij bij haar gekomen, had den arm om haar heen geslagen, haar naar zich toe getrokken en gezegd; ‘Marie, niet boos zijn, hoor! Je weet wel 't was zoo niet gemeend, 't spijt mijzelf dat ik het gezegd heb, maar als men in zulk een onaangenamen toestand leeft, weet men niet altijd wat men zegt. Wil je 't me vergeven?’

‘Hadden de kleinen door muren en deuren kunnen zien.’

En ze hàd het hem vergeven, natuurlijk. Was hij niet altijd een goede, beste man geweest voor haar en een liefhebbend, opofferend vader voor de kinderen? De zaken waren achteruitgegaan in den laatsten tijd en daarom

[p. 616]

was hij wel eens wat prikkelbaar van humeur. En daarbij was hij in de laatste dagen zoo stil, zoo geheel anders dan vroeger, toen hij haar alles mededeelde, alles ook wat op zijn kantoorzaken en handel betrekking had.

Haar surprise is gereed. 't Is waarlijk al acht uur en de kinderen waren steeds gewoon om zeven uur de deuren der anti-chambre te zien opengaan. Ze ijlt met haar pakje naar beneden.

Een kreet van blijdschap weerklinkt nu ze plotseling de deur opent en de kamer der wachtende kleinen binnentreedt.

‘Mama, wanneer gaan de deuren nu open?’ vraagt Louise.

‘Zoo meteen, kind. Ik zal pa gaan waarschuwen dat we beginnen.’

Pa zat voor zijn bureau op de lange lijsten met cijfers te staren, die voor hem lagen en hem akelig lachend toegrijnsden.

‘Kom je haast?’

‘Kom je haast?’

‘Ja, lieve, direct. Er is toch niets aan te doen. Wat er niet inzit kan ik er niet uithalen. Hebben jelui al lang op me gewacht?’

‘Niet zoo heel lang.’

Hij sloeg met een zucht het boek dicht en volgde haar.

‘Hoeveel kom je tekort?’ vraagde ze zacht, haar arm op den zijnen leggende.

‘Twee honderd gulden.’

Ze zei niets, maar troonde hem zachtjes meê naar de anti-chambre, waar de kleine den in het groene tobbetje stond als een bloeiende kastanje, met de tallooze witte en gekleurde kaarsjes. Weldra waren de lichtjes aangestoken;

[p. 617]

't was een geglinster en geschitter van zilver en goudpapiertjes, van rood en wit, alles overstraald door den gelen schijn der kaarsjes.

‘Zullen we ze maar binnenlaten?’

‘Zeker, de kinderen hebben al zoo lang gewacht.’

En moe klapt even in de handen.

Louise, die vooraan stond, duwt de deur open en met een kreet van verrassing stormen de kleinen naar binnen.

‘Prachtig, prachtig!’ fluistert Marie en Jan naar voren trekkende zegt ze: ‘Ik zie jou cadeau al.’

Maar de kleine man, wiens oogen nog niet zoo geoefend zijn in 't verkennen, bespeurt nog niets. Zijn vreugde is er echter niet minder om. Hij zou - was hij niet bang geweest de mooie pakjes deerlijk te vernielen en zich aan de kaarsjes te branden, den kerstboom wel in zijn armen hebben willen drukken en hem hebben willen kussen van plezier.

‘Gaan jelui nu maar zitten,’ zegt mama, die intusschen de tafel naderbij heeft geschoven en even de kamer verlaat om met den grooten chocoladeketel terug te komen.

Nu begint het gejuich opnieuw; de kopjes worden gevuld en de kleine lipjes kijken al spoedig over de vergulde randjes.

En eindelijk, eindelijk..... komen de cadeaux.

Kleine Jan, die nog niet kan lezen en dus uit de namen die op ieder pakje staan, niet wijs kan worden, wordt uitgekozen om de geschenken rond te deelen.

‘Dat is voor mij’ roept hij gedurig, van zijn stoel afklauterende om 't op zijn plaatsje aan tafel te leggen, welk plaatsje alras, in vergelijk met de andere, zeer rijk voorzien mag heeten.

Ook het kleine doosje dat ma voorzichtig op een donker plekje had gehangen, wordt op 't laatst door de kleine handjes gevonden en van zijn kluisters bevrijd.

‘Dit zal wel voor Marie zijn,’ zegt hij, ‘lees maar eens wat er op staat.

De meisjes waren echter al druk bezig dit ook met de andere pakjes te doen en het stapeltje van den kleinen vent was aanmerkelijk minder geworden.

‘Op dit pakje staat,’ zegt Louise: ‘Voor pa. Als 't u blieft, pa!’ voegt ze er bij, het hem overreikende.

Nieuwsgierig lachende maakt deze de dunne touwtjes los, wikkelt er de papieren af en het kleine doosje wordt zichtbaar.

Mama bespiedt van achter den kerstboom zijn gezicht.

Hij doet het deksel er af; een pluk watten vertoont zich aan zijn oog. Een dasspeld of zoo iets, denkt hij voor zich heen en hij doet moeite een trek van wrevel te weerhouden.

Zijn vrouw is echter het haast onmerkbaar fronsen der wenkbrauwen niet ontgaan.

Nu haalt hij voorzichtig de watten uit elkaar..... niets.

[p. 618]

‘Hoe komt ge daaraan?’

[p. 619]

Op den bodem van 't doosje ligt een kleine witte enveloppe. Zijn gezicht klaart op: dus toch geen geld uitgegeven voor onnoodige prullen, denkt hij.

De enveloppe wordt voorzichtig opengemaakt en.... hij houdt drie bankbiljetten van honderd gulden in de bevende hand.

Zijn verrassing is grooter dan zijn vreugde; jà, hij weet zelfs niet of hij blij mag zijn met dit geschenk.

‘Hoe komt ge daaraan?’ zegt hij zacht, op zijn jonge vrouw toetredende.

Die koelheid had ze niet verwacht; zij had gemeend dat hij haar in de armen zou vallen en haar onder tal van kussen zou bedanken voor 't geen zij gedaan had; het sprekend protest leveren van zijn beschuldiging.

Hoe weinig kende zij den man nog!

De tranen schoten haar in de oogen.

‘Ik heb 't uitgewonnen,’ zegt ze, ‘op 't huishouden. In plaats van nieuwe kleêren te koopen, heb ik de oude gekeerd en vermaakt, inplaats van een hoedje te nemen van tien gulden, zooals ik vroeger altijd had, heb ik er een genomen van vier en op dezelfde wijze heb ik op andere punten gedaan en een geheel jaar gespaard om je deze verrassing te kunnen bereiden en nu......

De tranen stroomden haar over de wangen.

‘Dan is 't goed,’ fluisterde hij zacht, den arm om haar heen slaande en het beschreide gezichtje tegen zich aandrukkende, ‘dan is 't goed en ben ik gelukkig met je geschenk, ik dacht éen oogenblik..... ik dacht maar dat mocht ik niet denken. Vergeef het me en sta me toe niet te zeggen wat ik dacht.’

En ze stond het hem toe, want ze had het wel gegist.

‘Maar nu ma's geschenk,’ riep Louise uit, ‘dat is nog niet van den kerstboom gekomen!’

‘Zeker lieve,’ fluisterde de gelukkige jonge moeder, ‘zeker ma heeft haar geschenk al.’

En dat was?

Een traan en een kus.