Elsevier's Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 3



[pagina 422]

Als de Mot door Pol de Mont.
[pagina 423]
Ik voel mij, nu Gij niet zijt, als de mot, die, aangelokt door 't licht, bij zomeravond door 't open venster in de kamer dringt, en achter haar wordt 't venster dichtgemaakt, gedoofd de mooie vlam, en in het donker wiegt nu het dier in 't rond, en bonst zich 't hoofdje te pletter tegen wand en ruit en kast.... En buiten wandelt, blank, de Maneschijn, een wonderfee, 't spinrokken in de handen, rond in den gaard, en spint haar tullen sluiers om boom en struik en roos en leliekelk. Een flauwe straal dringt in het duf vertrek en wijst der mot den weg. o Ja, daar buiten is 't Paradijs.... Dáar wil zij heen, dáarheen! De boomen ziet zij wuiven. Op hun hoogen halmdunnen stengel wiegen, of zij wenken: ‘O kom! kom! kom!’ de blanke leliën; de rozen lijken, in den tooverluister, als kervende granaten.... Driftig schuift nu de mot de wazen wiekjes op; onstuimig, snel als een kogel vliegt zij in dien straalglans vooruit...., doch treft, helaas! 't bedrieglijk glas en valt ten grond, gekneusd, het hoofd geborsten, waar morgen haar een logge knechtenvoet vertrappen zal.... Die mot is als mijn ziel.... U ná wil zij, U na in de eeuwigheid! Almachtig spant Verlangst haar vleugels open.... Doch wát zij poogt, gevangne van mijn lijf, zij kán niet heên; zij smacht in 't donker voort....