Elsevier's Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 3

[p. 331]

Godentwist.
Een Zomermythe.
Door Bernlef.

Mat lag het weer

op wereld en menschen:

De wind zeeg moe

op de zonnige weiden,

En 't koeltje, des Zongods

en Nanna's kind,

Vluchtte en schuilde

in het vlijmscherpe riet;

't Wachtte op den vrede

in het wolkenrijk.

Balder en Nanna,

de blanke en de sterke,

Streden boven

hun eersten strijd,

Twist om 't gelooven,

twist over 't lieven.

[p. 332]

 

Een arme stumper

 

stamerde op aarde

 

Moede van moeiten

 

om minne, om rust:

 

Duisternis in hem

 

dwong hem tot bidden.

 

Geknield lag hij neer

 

in de kerk van den God,

 

Dien Christenmenschen

 

op de knieën vereeren.

 

 

 

Nanna zag nood

 

en geen nijd was in haar,

 

Meelijen lag

 

in 't minnelijk oog;

 

Zij bad haar Balder

 

om een blink van licht,

 

Die rust zou spreiden

 

op diepe rouw:

 

‘Laat glijden, Balder,

 

een glans op den arme

 

Straal hem in 't hart

 

hemelsche vree!’

 

Doch stug zei Balder,

 

de straler van licht:

 

‘Neen, wie andren

 

angstig te hulp roept,

 

Ons niet meer acht

 

als Albezielers,

 

Hem geen hulpe

 

geen hemellicht;

 

Laat, wien hij smeekt,

 

liefde geven!’

 

Nanna vleide,

 

doch niets mocht baten;

 

Balder gebood

 

zijn bruid te zwijgen,

 

Niets meer te vragen

 

voor vijanden Wodans.

 

In warlende wolken

 

wollig en zwart

 

Dekte hij 't hoofd,

 

om dien hoon niet te zien;

 

En de zonnebruid

 

zuchtte, diep droevig

 

Over den haat

 

in het hart van Balder.

 

 

 

Warme zwaarte

 

zeeg op de aarde:

 

't Blad hing loom neer

 

aan bloem en tak

 

En de straal der zon

 

stak met scherpte.

 

De vogels zwegen

 

en vlogen niet meer;

 

Om 't matte weder

 

zuchtten de menschen. -

 

Wodan naderde;

 

een windeken ruischte:

 

Zijn oogen flikkerden;

 

als flits verlichtte

 

Hun gloed het aardrijk,

 

in glans lag alles.

 

Bij den biddende

 

sloeg 't in een boom:

 

Niet in de kerk

 

klaterde 't licht neer;

 

En als de donder

 

dreunde zijn stemme:

 

‘Zie, niet dien man

 

sloeg mijne macht!

 

Noemt hij mij anders

 

niemand dan mij

 

Bidt hij om liefde;

 

u, Balder, om licht:

 

Geloof aan liefde

 

moet licht verdienen!’

 

‘Dank!’ ruischtte 't zacht

 

van zoete lippen;

 

Nanna weende

 

van edele weelde,

 

En druppels dansten

 

op de aarde neder.

 

 

 

En daar op aarde

 

liep alles naar huis;

 

Angstig voor 't onweer

 

herademde elk toch:

 

't Koeltje kuste

 

de kroeze golfjes,

 

De vogels kweelden

 

vroolijk hun lied

 

En de man in de kerk

 

had moed in 't harte.

 

 

 

Balder schaamde zich:

 

schitterend blonk

 

't Licht zijner oogen

 

rondom den lijder.

 

Nanna ook nam hij,

 

de nobele vrouw,

 

En kuste den pronk

 

der paarlende oogen.

 

 

 

Overal zweefde

 

zonlicht op aarde,

 

Maar in het godshuis

 

dankte met gloed

 

De man zijn God

 

voor den moed hem gegeven.

 

 

 

De regenboog blonk

 

rijk boven de aard

 

En glimlachend ging

 

naar 't glanzig Walhalla

 

Wodan schrijdend

 

door 't wolkige luchtruim.