Elsevier's Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 2

[p. 536]

Het scheiden der zon.
Door Bernlef.

Zij zweeft ver weg,

de zomerzon,

Met gloed omhoog

in 't glanzige Westen

Wit is haar wijle,

een gewaad van damp,

Dat golft langs haar boezem

neer uit het blauw

Tot onder haar voeten,

zachtrood van vleeschkleur.

Een gouden glans

glijdt van haar lokken.

Zij weet, dat der wereld

weedom beschikt is,

Dood onder 't donzig

dek van de sneeuw;

Maar wreed wil het lot,

dat het licht wijkt.

Zij zweeft ver weg,

de zomerzon,

Doch uit het blauw

blinken haar oogen

Eenmaal op aarde nog

allesomlichtend:

Meelijden spreekt

voor den mensch uit dien blik,

Voor d' aarde, die dood

zal drijven in zee,

Wijl dreunende stormen

de stranden beuken -

Bedroefd is het hart

van domme menschen

Over 't scheiden van 't licht,

het scheen toch zoo warm.

Doch wie lief heeft,

houdt ook het licht

En zingt reeds een lied

voor den volgenden zomer;

Bewaart in het koudst

van den winter zijn gloed,

Want liefde geeft moed,

geloof in de toekomst.