Elsevier's Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 1

Woelwatertje.
Door Joh. H. Been.

I.

Ik zag een jongen zitten,
Een jongen op de school,
Zijn ooren wijd van 't hoofd af,
Het donker oog vol jool,
Brutalen wipneus, koonen
Wel minder rood dan bruin,
Zijn blauwen kiel half open,
Het slappe kraagje schuin;
Ondeugend als de weerga,
Gestraft - een lastig heer,
Maar bij een vriend'lijk woordje
Soms wonder zacht en teer;
Een jongen om te stelen,
Vol leven en vol lust,
Vol kuren en vol streken,
Geen oogenblik in rust.

Ik zag dien jongen zitten,
O wonder, als een muis!
Den mond een weinig open,
Zijn ruwe handen thuis;
Zijn oog - het stal de woorden
Van meesters lippen af:
‘Wel jongens, wil-je g'looven,
Michiel kreeg zware straf;
Maar toen zijn vader inzag,

[p. 388]

Dat nooit, neen nooit, Michiel
Een flinke kwant zou worden
Bij dat verwenschte wiel,
Dat in de zoute baren
Zijn hart nu eenmaal lag,
Toen zei hij op een morgen:
Welaan, Michiel, het mag!

‘O, jongens, de matrozen
Ze hielden van den klant,
Die als een kat kon klimmen
En klaut'ren in het want.
Die rakker, die kwajongen,
Steeds dwalend langs het strand,
Hij is de roem geworden,
De trots van 't Vaderland.
En waar een schip moog zwalken,
En waar een golf zich krult,
Daar is het groene water
Nog van zijn naam vervuld!’

Wat zit hij stil te luist'ren,
Woelwatertje, mijn vrind;
Wat peinst dat jonge hoofdje,
Wat droomt, wat droomt dat kind?
Het duurt, nadat de meester
(Zelf wat ontroerd!) reeds zwijgt,
Het duurt een aardig poosjen
Eer hij den lust herkrijgt
Om weer als straks te draaien,
Die rustelooze guit!

Toen dacht ik: Nu, die jongen,
Die gaat het zeegat uit!

II.

Ik zag een knaap in werkpak.
Het leek een houten Klaas;
Ik hoorde harde woorden
Hem krijgen van zijn baas,
Die werkte met zijn knechten
Aan onze vestingbrug.
Ik zag van 't luie knechtje
Niets anders dan den rug
Hij liet den baas maar razen,
En verfde kalm en dood
Maar boven alles - langzaam,
Een ijz'ren leuning rood.

[p. 389]

 

Hij moest eens even kijken

 

Wie daar voorbij hem ging;

 

Ik zag twee bruine kijkers...

 

Daar voer een siddering

 

Mij door de leden; was dat

 

Die jongen niet, die guit,

 

Hij, dien ik dacht als shipsboy

 

Van de een of and're schuit?

Waar was de ziel in de oogen,
Waar was mijn flinke knaap?
Die jongen?... Hoe... die suffer,
Dat wezen, half in slaap?
Hij... eens mijn kleine zeeman,
De Ruijter in een kiel,
Den zang der zee in de ooren,
Een zeeman in zijn ziel?...

Toen heb ik met ontroering
En... wrokkend aangehoord,
Hoe hier een laffe moeder
Haar jongen had... vermoord!

Brielle, Juni 1891.