|
| |
| |
| |
| |
't Hi-ja van myn Ezelken
Een Kransje Seguidilla's
door Pol de Mont.
I.
Naast mijn ezel, wiens bellekens klonken,
daalde ik, fluitend, het bergpad af.
Vogeltjes piepten in heesters en stronken,
leutig stapte mijn ezel op draf.
Tusschen de bergen - tandarada!
werkte in den wijngaard het liefelijkst meisje.... -
‘Ezelken, groeten wij 't meisje?’
| |
II.
In 't schemergoud der middagzon,
den zonhoed op het hoofd,
stond zij, en perste in kuip en ton
Veel bietjes snorden rond....
Zij wisten niet, waar 't lekkerst ooft was,
de druiven - of haar mond.
| |
| |
| |
III.
Door zooveel schoon bewogen,
De rechter boven hare oogen,
Mij was 't, of heel de hemel
| |
IV.
In koelende schaduw, op 't malsche kruid,
liet ik mijn ezelken grazen.
Luid bulkte het dier zijne blijheid uit...
Ik hoorde het kauwen en blazen!
‘Heisa! Bitter op lip en mond,’
dacht het vast, wijl het distlen scheerde,
‘dát maakt immers het hart gezond!’
| |
V.
Tot de plukster trad ik nu.
stamelde zacht: ‘God vordere u...’
mompelde ook iets van 't weêr!
't zoetste woord, dat een mond ooit uitbracht...
Kon ik, durfde ik?... Ach!
| |
VI.
't Zweet droop van mijn voorhoofd neder,
‘Pablo,’ vroeg ze, en och! hoe teder
klonk dat, ‘hebs du dorst!’
trossen, die van rijpheid kerfden!
| |
VII.
En toen ik uit haar handen
voelde ik haar vingers branden
sproot mij het sap der bessen
| |
VIII.
Fluks lei ik om haar volle leden
den rechten arm en sprak aldus:
‘Dat wordt een echte kermis, heden,
kruidt gij dat wijntje met een kus!’
Wat maakte mij op eens zoo driest? -
‘Hatschi!’ deed Grauwtje, en lachend zeide ik:
‘Ge hoort het, kind, het is beniesd!’
| |
IX.
‘En - wat beniesd is - moet geschiên,’
‘Is dat geen wet van kristen liên?
Zoo dus - als 't hoort....’
streek met haar vinger langs haar neusje
| |
X.
Boos hief zij 't vuistjen op:
snel, met een kus, haar rooden mond,
| |
| |
| |
| |
| |
XI.
Doch eer nog Grauwtje, op mijn bevel
had reeds de deerne, bliksemsnel,
Ik zal u leeren meisjes zoenen!’ -
| |
XII.
Naast mijn ezel, wiens bellekens klonken,
daalde ik, al fluitend, het bergpad af.
Vogeltjes piepten in boomen en stronken,
leutig stapte mijn ezeltje op draf.
Tusschen de bergen - tandarada! -
plukte maar, plukte steeds 't liefelijk meisje!
‘Ezeltje, huwen wij 't meisje?’
|
|
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd
