Elsevier's Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 1

[p. 232]

Twee klompjes.
Door W. Otto.

Het is kermis in het dorp en men is het er algemeen over eens, dat er nog nooit zoo'n mooie is geweest.

Behalve wat er jaarlijks te zien valt, is er nu nog een café chantant met een aantal heeren en dames, die, terwijl de bezoekers zich aan beignets à l'instar de Paris te goed doen, allerlei aardige liedjes ten beste geven.

Maar het mooiste is de tent met de wilde dieren, welker gebrul nu en dan nog boven de schetterende tonen van een trompet-draaiorgel over het nu zoo drukke dorpsplein weerklinkt. In de schrilste kleuren staan ze op het zeil afgemaald: twee tijgers, een leeuw, een wolf en een groot aantal slangen, die als een kabelstreng in elkander zijn gedraaid.

En toch is dat nog het mooiste niet.

Neen, het allermooiste van de kermis is het jonge meisje met dat roode lijfje en dat blauwe rokje aan. Zij streelt nu juist den papegaai, die in een koperen ring voor den ingang zit te schommelen, over den bontkleurigen kop, terwijl de baas van het spel met luider stem vertelt, dat zij al die dieren heeft getemd en aan zich onderworpen. En met zijn stok slaat hij op het zeil, dat haar vertoont ‘zittende en rijdende op den leeuw, den koning der dieren!’

Onder de toeschouwers, welke zich voor de tent verdringen, is een schipper, die door zijn reusachtigen lichaamsbouw en door de kinderlijke belangstelling, waarmede hij naar den redenaar luistert, de aandacht tot zich trekt.

Hij heet Klaas de Goede, maar in de wandeling noemen zij hem: Goede Klaas.

En hij is ook goed. Geen mensch of dier zal hij kwaad doen, en van zijn kracht gebruik, of liever misbruik maken om een ander het zwijgen op te leggen of eigen zin door te drijven... neen, dat zal hij ook niet, allerminst tegenover zijn klein, lief vrouwtje, zijn Truitje. En niet, omdat hij bang voor haar is, maar omdat hij zooveel van haar houdt.

‘Jandoppie!’ zegt hij, ‘dat moet ik van avond eens gaan kijken. Dat moet ik zien, dat zoo'n klein, tenger ding, dat ik wel op mijn eene hand kan houden, al die leeuwen en tijgers de baas is. Dat is de moeite waard!’

‘Wel zoo’, zegt de kastelein, die ook eens een kijkje is gaan nemen en het nog niet goed verkroppen kan, dat Klaas sinds zijn huwelijk niet meer tot zijn gasten behoort, ‘maar dan moet Truitje het toch eerst willen hebben.’

‘Dat is natuurlijk’, antwoordt Klaas met een goedigen glimlach, ‘als Truitje het niet wil, blijf ik thuis.’

‘Dat is natuurlijk’, herneemt de ander met iets spottends, ‘en als je

[p. 233]

thuis moet blijven, dan kan je je schadeloos stellen door eens in den spiegel te kijken, dan zie je ook een leeuw, die door zoo'n kleine tengere pop bij den neus geleid wordt. Neen, nu moet je niet kwaad worden. Je bent de eenige niet. Onze burgemeester is een reus en zijn vrouw maar zoo'n bleekneuzig stadsdametje. En wie is de baas van die twee?’

En met zijn stok slaat hij op het zeil.

Klaas schuift zijn pet wat naar achteren.

‘Dat weet ik niet. Maar het is allemaal uit goedigheid en liefde.’

‘Ja, dat ken ik. Goedigheid en liefde, die altijd van één kant komt. Ik geloof niet, dat ik er je van avond zien zal. Je zit onder de pantoffel, man! En daarmee uit. Adjuus!’

‘Ik kom van avond’, roept Klaas hem achterna, en slaat peinzend den weg in naar de vaart, waar zijn scheepje ligt. Het doet hem goed, dat de wind, die nu wat sterker opsteekt, hem in het gezicht waait, want zijn wangen gloeien, en hij is vast besloten te laten kijken, dat hij niet onder de plak van zijn vrouwtje zit.

Hij gaat de plank over en laat zich in de kajuit zakken.

Wat een kneuterig kamertje! En hoe handig is er van die kleine ruimte partij getrokken. Geen hoekje, geen gaatje is ongebruikt gebleven!

Voor de beide ruitjes, die naast het roer uitkomen, hangt zoo waar nog een schuin gordijntje, en dat hoekkastje lijkt wel uit een speelgoeddoos gekomen. En tusschen al dat kleine, schijnt het kittige Truitje wel een reuzin te zijn. Zij kan hier nog rechtop staan, maar dat kan Klaas niet. Hij moet altijd zijn hoofd buigen. Misschien komt het daardoor, dat hij ook altijd voor Truitjes wil buigt.

[p. 234]

Maar Klaas heeft nu andere gedachten in het hoofd en in zijn afgetrokkenheid gooit hij een stoel om, waardoor de kleine wakker schrikt en een vervaarlijk gehuil aanheft.

Truitje tracht den kleinen man tot bedaren te brengen.

‘Dat doe je nu alweer’, zegt ze, ‘kan je niet beter uitkijken? Het lijkt wel, dat je het er om doet.’

Goed Klaas staat met gebogen hoofd, en richt zich in zijn volle lengte op, of liever hij wilde dat doen, want reeds bij het begin van die beweging stoot hij zijn hoofd tegen de zoldering en hij houdt het nog lager dan gewoonlijk. Hij wil zeggen, dat hij dien avond naar de menagerie wil, dat hij die juffrouw op een leeuw wil zien rijden, en in verstoordheid zoekt hij de kracht, die hem nu reeds tegenover Truitje begint te ontzinken.

‘Trui!’ zegt hij met gebogen hoofd, ‘jij koejeneert mij altijd. Jij wilt altijd gelijk hebben. Allemaal goedigheid en liefde, zie je, maar die kunnen te ver gaan. Ik laat me niet langer ringelooren als een kind, hoor!’

Het vrouwtje heeft den kleine op schoot genomen om hem een schoone luier aan te doen, en nu houdt zij de beide slippen in haar hand zonder die tot een knoop in elkander te draaien. Zóó heeft zij Klaas nog nooit hooren

In zijn afgetrokkenheid gooit hij een stoel om.

spreken, en zij ziet hem aan om te onderzoeken of hij het meent of gekscheert.

Neen, hij meent het in vollen ernst, en nu ze nog een woord tegenspreekt slaat hij op de tafel.

[p. 235]

Eenige oogenblikken is het stil, want ze wil bedenken, wat haar in dit vreemde geval te doen staat, en zij hoort den wind, die steeds feller blaast, door de touwen van het tuig fluiten, terwijl het zeil, dat op dek te drogen hangt, met kracht tegen den mast slaat. Het wordt proestig in de lucht.

Zij beproeft het met zachtheid, met hardheid, eindelijk met onverschilligheid.

‘Ga jij maar naar de kermis’, zegt ze met tranen in haar stem, ‘ga jij maar kijken naar die juffrouw, die op een leeuw rijdt en een tijger pootjes laat geven, en laat mij maar hier alleen met mijn kind, met mijn jongen. Het waait wel hard, en we weten nooit, wat er gebeuren kan, maar ga jij maar heen! Het kan mij niets meer schelen, neen, niets, niets!’

Het plezier is er voor Klaas af, maar hij wil niet toegeven. ‘Nu moet ik voet bij stuk houden’, denkt hij, ‘nu moet ik laten kijken, dat ik niet onder de pantoffel zit. Ik zal het morgen wel weer goed maken.

En als het avond is geworden, gaat Klaas naar de kermis in het dorp. Maar evenals de plank, waarover hij van boord gaat, waggelt en wankelt ook zijn voornemen, want hij kan het niet goed verdragen, dat zijn Truitje hem zonder een woord te spreken, met betraande oogen nakijkt.

‘Neen, terug wil hij niet. Dàt zou kinderachtig zijn. Ja, het spijt hem, dat hij haar verdriet aandoet. Morgen zal hij haar een koek geven, een grooten, en hij zal er een koopen, waarop staat: Uit Liefde.

Twee uren later gaat Truitje eens op dek om te zien of Klaas er nog niet aankomt. Zij kan het beneden niet langer uithouden, en ze tuurt en ze luistert of zij zijn voetstap niet hoort op het stille pad. Neen, Alles blijft stil.

Bij den rosachtigen gloed van het verlichte dorp, nu door snel drijvende wolken teruggekaatst, ziet ze twee mannen aankomen.

‘Goên avond, moedertje!’ ‘heb je al van het ongeluk gehoord?’

‘Van een ongeluk?’ vraagt ze verschrikt, ‘man, wat is er dan gebeurd?’

‘Ik dacht, dat je het al wist, omdat je zoo naar den kant van het dorp kijkt. Van het beestenspel is een stuk van het dak ingewaaid, en de leeuw, die dat jonge meisje op zijn rug rondreed, is er zoo van geschrikt, dat hij haar heeft afgeworpen. Toen is hij tusschen de toeschouwers gesprongen en heeft er een paar een leelijken beet gegeven.’

Truitje is de plank al over. Zij heeft haar klompen uitgeschopt, en grijpt den spreker bij den arm.

‘Ben je er bij geweest? Heb je mijn man niet gezien, zoo'n grooten man met zoo'n goedig gezicht - een blauwe bouffante om en een zwarte pet op?’

‘Ja, dien heb ik gezien. Hij zat juist op de plek, waar het dier het eerst heensprong’.

Truitje is op haar kousen al een eind den weg op naar het dorp.

Het was waar, maar de berichtgever had het geval een beetje opgesierd, want toen de planken in het circus neervielen, was het woedende dier wel tegen de afrastering opgesprongen en had het publiek op de voorste rijen een verschrikkelijk gegil aangeheven, maar hij was in de afgesloten ruimte teruggevallen, om toen regelrecht op zijn berijdster af te komen, die half

[p. 236]

bewusteloos in het zand lag. Klaas had haar gered. Vlug als een kat klauterde hij met haar over de omheining, en even vlug had hij zich uit de voeten gemaakt om te ontkomen aan de gelukwenschen van zijn bewonderaars.

Wat zal Truitje blij zijn, dat hij toch maar gegaan is. Het was een bestiering.

Met zachten tred loopt hij de plank over. Voorzichtig schuift hij het luik terug en gluurt naar binnen. Wat is dat? Truitje is er niet. Truitje is weg!

Hij loopt naar de voorplecht en hij struikelt over.... Truitjes klompen, die bij de plank staan.

Zijn hart krimpt ineen. Geen twijfel meer. Truitje is.... maar die gedachte doet hem rillen.

Met haar klompjes in de hand staart hij op het donkere water.

‘Omdat zij dacht, dat ik haar niet meer liefhad, omdat ik hard tegen haar ben geweest!’ snikt hij, ‘o, Truitje! mijn goede, lieve, beste vrouw!’

En met de vuist slaat hij zich voor het hoofd. ‘Dacht je soms, dat ik mij door zoo'n kermis-madam had laten inpakken? Truitje, Truitje!’

Maar wie vliegt daar langs het pad, wie slaat haar armen om zijn hals en snikt aan zijn borst? - zijn Truitje!

‘Klaas!’ lacht zij door haar tranen heen, ‘ben je niet gewond, ben je niet dood?’

Hij tilt haar op, en dan fluistert hij haar toe:

‘Dat is eens en voor altijd. Ik heb alleen willen laten zien, dat ik niet onder de pantoffel zit. Het is met ons gegaan net als met de juffrouw en den leeuw, die tegen haar opstond. Maar alles is weer terecht gekomen. Laat het nu maar altijd weer goedigheid en liefde tusschen ons zijn.’