Droom en Daad. Jaargang 4

[p. 190]

Boekbespreking
door C.M. van Hille-Gaerthé.

‘Gouden draden’, verzen van Ela Froweingratama (J. Ploegsma, Zeist 1926).¹⁾

Ik kreeg dit boekje ter bespreking in Droom en Daad en hoewel het niet voor jonge menschen geschreven is, wil ik graag uw aandacht er op vestigen, omdat er onder u zullen zijn, die hun eigen gevoelens in deze verzen zullen terugvinden en omdat ze, wanneer ze 't boek in hun bezit hebben, zeker bij elk herlezen een vondst zullen doen.

Er is een aardig versje van Aart van der Leeuw, geschreven bij het herlezen van een boek:

Zijt gij zoo rijk geworden, boek,
Of denk en voel ikzelve dieper,
Droegt gij den schat reeds, dien ik zoek,
Was ik de meerdre, zeg, wie sliep er?

En dit is de rijkdom van een boek in eigen bezit, dat we bij een herlezen telken male iets meer van den schat, dien het besloten houdt, ontdekken.

Dit verzenbundeltje heeft de schrijfster opgedragen aan de nagedachtenis van haar vader. Men leest in vele dezer verzen den weemoed om wat heenging, om wat onherroepelijk achter haar ligt, een smartelijk terugdenken aan wat eens een verheugenis in haar leven was:

'k Zou zooveel nog willen weten
En van vroeger willen vragen....
Wat de jaren doen vergeten
Moet ik nu als leegte dragen....

Maar uit verdriet en gemis - en dat blijft een van de wonderen van het leven - is in haar ziel iets opgebloeid:

Alle lieve, oude dingen
Weeg ik nu met and're maten.

1) Aan den uitgever een woord van hulde, dat hij dit mooi uitgevoerde boekje niet ontsierd heeft met een ‘ter recensie’-stempel.

[p. 191]

De gebondenheid aan die haar lief zijn, aan wat haar lief is, aan wat haar ontroert en ontzet in het ondoorgrondelijk leven bracht haar tot den titel:

‘'t Zijn teere, gouden draden, kind.’....

Met open oogen en een ontvankelijk hart heeft de schrijfster door de wereld geloopen; in deze verzen spreekt zij van de lichte en de sterke vreugden, die zij in 't voortgaan vond; van een ‘Lentedag’ schrijft ze:

Daar ruischt iets in den regen....
Daar groent iets in het gras....
Daar droomt iets langs de wegen
Dat ik vergeten was

In 't sappig boereweitje
Malsch-groen en versch gespreid,
Drinkt 't schuwe, kleine geitje
De melk der groote geit....

En uit ‘Storm’, het aan vorm en inhoud zooveel sterkere vers dan ‘O, zee’ dat er vooraf gaat:

De loeiende, laaiende stormreus doorscheurt
Den nacht met zijn kreten van wee -
En geeselend grijpt hij de golven en sleurt
Het schuim en de schelpen uit zee....

En ook is dit bundeltje met al z'n zoeken en trachten, z'n twijfelen en vinden de belijdenis van een menschenziel, die in wat uitgezegd en verzwegen wordt, speurt naar de diepere levensmotieven, die op eigen stille wijze zoekt naar een juisten weg door dit moeilijke leven, waarvan zij dit schrijft:

Leven - is geluk ontvangen
En ontberen....
't Is vergeven.... schoon verlangen....
Fel begeeren....

[p. 192]

 

Leven - is ook bij het scheiden

 

Rechtop gaan....

 

't Is - van smart'lijk leed belijden

 

't Doel verstaan....

 

 

 

't Is - aan and'ren goedheid geven

 

Van begrijpen....

 

En door deernis' drang gedreven

 

Verder rijpen....

 

 

 

't Is.... de handen saâm gevouwen

 

Alles derven....

 

En in sprakeloos vertrouwen

 

Leeren sterven.