Droom en Daad. Jaargang 2

[p. 273]

Vacantie-vreugde
door Tr. Backer van Leuven

MOEDER, kijk eens even naar Ietje, haar krulletjes hebben den rand van haar hoedje gepakt, en daar houden ze zich stevig vast. Grappig kindje is onze Iet, alles wipt en springt aan haar, 't is net of ze aan een elastiekje uit den hemel is gelaten, en ermee verbonden blijft.’

‘Gunst Rie, wat ben jij poëtisch vanochtend!’

‘Dat is ze hier steeds’ zegt vader, ‘dat is de invloed van de boerderij.’

De familie van Beek zit voor eenige weken op eene boerderij, omdat moeder moet uitrusten, en zij zelf koos zich deze plek.

't Is er dan ook dolletjes, vindt Mies, en Rie vindt hier zooveel poëzie als nergens anders. De eetgelegenheid zal eene onvergetelijke herinnering blijven. Dat is 't ‘bakhuis’ van de boerenvrouw. De steenen vloer met zand bedekt, een houten tafel, en een groote kookkachel; verder zooveel stoelen als noodig, en een klein zijraampje, dat over 't land uitkijkt.

Dan is er buiten de primitieve slaapgelegenheden nog een klein zitkamertje, dat alleen 's avonds wordt gebruikt, als 't niet anders kan. Als 't regent zitten we op den deel te handwerken en te lezen, met rondom de beesten. De meeste belangstelling was voor de knorrende big met haar elf roze biggetjes en moeder stond een dezer dagen met groote toewijding bij den karnmolen. Het paard dat al maar in de rondte loopt, totdat 't weereens stil staat, en als dan de boerin roept: ‘A, lah!’ dan loopt 't weer.

Net onze goeie; trouwe Jannetje ('t dienstmeisje) vindt moes, en vader glimlacht veelbeteekenend.

Moeder ziet de dingen zoo goed, al weet ze ze niet altijd. Zoo dacht zij, dat ze nu al volkomen op de hoogte was van 't boerenbedrijf. Met grooten ernst beweert moeder, dat 't toch prachtig is veertig liter melk, en dat daar veertig pond boter van komt. Wij hebben dan ook eerbiedig gelachen om dit huiselijk inzicht. Toen hebben we onderling gekibbeld, wie 't precies wist, totdat de boerin de oplossing bracht.

Laat 'k ook even mogen vertellen van 't eenigst kindje op de boerderij. Dat is Hendrekjen; een zeldzaam gezellig, tevreden kind. Zij leeft onder den wijden, blauwen hemel met al wat groeit en bloeit, als 't maar eten en drinken krijgt. 't Andere is voor onzen lieven Heer, zegt meue (grootmoeder) en - 't is Hendrekien ten goede gekomen. Er is groote vriendschap met onze Ietje, moeder's

[p. 274]

hemelingetje, en vader zegt: ‘dat komt door hunne natuurverwantschap.’ Onze Wim vertoont zich alleen bij de maaltijden, want op de boerderij wordt hard gewerkt, en 't is hem eene vacantievreugde dit werk eens te mogen doen. Alleen, één ding dat de boer niet doet, doet hij wel, en dat is z'n vlieger oplaten, hoewel zonder succes. Rie moet zich even uiten; zij strekt de armen uit en roept: ‘O, heerlijk boerenverblijf met je groote weilanden, met je blauwe luchten, met je geurende hooibergen ik kan bijna niet scheiden.’ ‘'t Zal toch moeten’ zegt moeder. En nu beginnen de propvolle dagen weer. Mies ligt in 't gras en roept: ‘Ik hoor hier de zomer; dat wordt je zoo sterk gewaar als je niets doet en luistert naar 't warme zoemen van de bijen. Ik ruik hier het vee en 'k voel me hier een echt kind van Holland.’

‘Moes, vindt u 't leven in de stad ook zoo'n vermoeiende bezigheid?’ vraagt Rie. Waarop allen hartelijk lachen.

‘Vader’, zegt Wim, ‘er is hier maar één ding mislukt, en dat is de vliegeroplaterij.’

‘Ja’, zegt vader nu ‘moet 'k me toch verdedigen, want heusch jongen’ eens was hij perfect in orde, maar juist toen waaide er geen windje. Toen hadden we nog wel alles aan den staart geofferd tot haarlinten en een leeg zakdoekensachet van tante Jet toe. We zijn hier allen ‘opwaarts’ gegaan, alleen de vlieger boorde z'n neus steeds hartstochtelijk in 't gras.’

Rie kon zich nog steeds niet begrijpen, dat dit de laatste dag was.

‘Nu gaan we weer bloeien, waar God ons gezaaid heeft’ zegt moeder fleurig, maar tevens plechtig, ‘'k Geloof, dat de mist bij jou is opgetrokken’ zegt vader, waarop moeder stralend zegt: ‘Ja, 'k ben weer de oude. 'k Had gehoopt eens een geheel nieuwe te worden, maar zoover kan 'k niet komen.’ ‘Moeder, we willen je niet anders’ zegt vader, ‘de oude’ is al meer dan mooi.’

Rie moet nog even naar haar weggetje buiten het hek; ze moet ‘alleen’ afscheid nemen van de stille boerderijtjes, die zoo vredig en rustig liggen langs de kronkelende landpaadjes. Dan nog even dat zandpaadje, waar rechts eene weelde van lijsterbessen staat, en langs 't spoorlijntje, waar 't bellende locaaltje zoo als speelgoed voorbij gaat den geheelen dag. Dan nog langs 't boschje eikenhout met z'n kamperfoelie en jeneverbessen! Thuiskomende vraagt moeder, of Rie de kleintjes even naar bed brengt, en dan drinken vader en moeder tot afscheid feestelijk thee met de groote meisjes. ‘Hé ja, en moeder, vertelt u dan eens, wat u eigenlijk bedoelt met wat u straks zei? dat we moeten bloeien, waar God ons gezaaid heeft?’ ‘Goed’ zegt moes: een afscheidspreekje.’

[p. 275]

Moeder wordt zoo in den wandel de dominé genoemd, dat is haar lofnaam. Intieme kennissen schrijven weleens, hoe het in moeder's gemeente gaat. Moes heeft een warm hart, dat leeft. Zij had zich den laatsten tijd te veel met haar hart bemoeid, vandaar, dat ze er last van kreeg.

Maar - van hier neemt ze weer een voorraad flinkheid mee naar huis, want ze is volkomen uitgerust. Heusch, als je uit moet rusten, moet je naar 't vee kijken en naar de wijdte van 't stille landschap en naar de blijheid van onze Hollandsche luchten. Daar klinkt moeder's warme stem! De thee is gezet en Mies vraagt honend, of dat tegenwoordig mode is: thee bij de preek?

‘Zijn we nu allen samen? We kunnen nog net een poos buiten zitten en kinders, morgen is 't uit. We gaan weer naar huis, en - aan 't werk. Je zoudt kunnen zeggen: van de hoogte naar de vlakte. We weten langzamerhand wat dat beteekent. God zet ons weer daar, waar onze eigen plaats is. Daàr moeten we bloeien, ook al is daar soms wat veel schaduw, en de omgeving niet bepaald mooi. 'k Weet wel, dat mijn groote meisjes 't liefst dáar zijn waar 't mooi en prettig is, waar ze zich gelukkig voelen, waar hunne krachten gevierd worden, in plaats van gebruikt. Daar, waar smaak en weelde is (en dat is er tegenwoordig veel) en, waar ‘bijzondere menschen’ zijn.

Wat dichtbij ligt, wordt vaak vergeten! Daar is ook geen tijd voor; en, - 't is te gewòon meestal. En hoe vonden jelui het nu hier met die heel gewone menschen op de boerderij?

Hebben we hier niet geleerd, dat er zoo van die gewone menschen en dingen zijn op vergeten plekjes soms, waar het heerlijk rusten is? Vooral in déze tijden? 't Is daar stil en goed, en bij het heengaan vragen we onszelf af: ‘Wat was hier, wat me soms zoo klein en stil maakte?

Ik heb mezelf weer, en - 't is of God nu heel dichtbij is, of 'k nu de eeuwigheid voel, en erin gelooven kàn.

't Is of Hij me hier zegt: ‘Ga terug, naar de gewòne dingen en zeg niet: ‘Op deze plaats komen mijne gaven niet ten goede,’ omdat ge het zelf zoo graag anders hebt.

Ge weet immers niet vooruit, wat Ik zaaien zal op deze plaats? Ik weet alleen, wie Ik er op zet.

Werk, en wees getrouw aan Mijne opdracht. Zou het zoo niet het beste zijn? vraagt moeder met een stille stem.

De zon was langzaam ondergegaan, en 't luisterende troepje is als eén met den langzaam verglijdenden oranjebal, die zich overgeeft aan den wijden horizon, om na te laten dien zachten glans, die is, als eene blijvende belofte van wat is.