Droom en Daad. Jaargang 1

[p. 77]

Schoonheid van den vroegen zomer
door A.L. Broer

DE uitbundige jonge pracht van de lente is stilaan verdwenen, heeft zich, met schier onmerkbare overgangen, maar opeens niet afzonder weemoed beseft omgezet in de forscher tinten en minder fleurig-frissche schoonheid van den zomertijd.

Ook de vroege zomer heeft niettemin, als alle andere seizoenen, meer zelfs dan vele andere getijden, zijn eigene en groote bekoring.

Hoe wondermooi zijn nu de hooilanden voordat de zeis van den maaier of het scherpe staal van de machine ze van hun pracht heeft beroofd en de geur van 't drogend hooi de lucht boven de velden van zoete aromen vervult. De wuivende bloei der tallooze grassen in eindelooze variëteit van wit, geel, grijs en bruin, daartusschen het donkere rood van de zuring, het lichtere van de koekoeksbloem met het hardere en zachtere geel van boterbloem en ratelaar. Het late licht van de ondergaande zon of de glorieuse straling van den oosterhemel in den morgen zet dat alles in een gulden gloed die een rijkdom van tinten te voorschijn roept, onzegbaar mooi.

Hoe kleurig zijn de randen eerst, als uit de trotsche zwaardbladeren van de lisch de gouden bloemen verrijzen, straks als de lichtroode tuilen van de zwanebloem op hun slanke stelen zich gaan verheffen. In de slooten, die de landen omgeven heel de rijke vegetatie van scheeren, kikkerbeet en waterranonkel en wat daar verder bloeit. En vaart ge de slooten uit, achterlatend hun intimiteit van hoog-opgaand, ruischend riet, waarin het schetterend gezang van rietzangers en karekiet onafgebroken weerklinkt en komt ge op de wijde wateren van meer en plas dan is daar weer nieuwe schoonheid, die u wacht. Hier de gele plompen, forsch van bloem en blad, ginder hun familielid, de witte waterlelie, waarvan al de ontroerende pracht door van Eeden is uitgezegd in zijn:

Ik heb de witte waterlelie lief
Daar die zoo blank is en zoo stil haar kroon
Uitplooit in 't licht........................

Straks heele velden vol bruin fonteinkruid en de roseroode trosbloei van den veenwortel. Libellen, fragiel gebouwd, vliegen af en aan. In de lucht het

[p. 78]

rap beweeg en druk geroep van de sierlijke zwarte stern, leiblauw met zwart en van het slanke vischdiefje, wit-zwart-rood. Zie, daar zwemmen wilde eenden met hun talrijke teederdonzen kroost - hoe weinigen zullen over enkele maanden het moordend schot van den jager overleven? - ginds de witgebleste meerkoet met jongen. Aan den oever staat het magere silhouet van den blauwen reiger, zwijgend starend naar zijn buit van visch, majestueus cirkelt een kiekendief rond, loerend op prooi. Telkens na eenige vleugelslagen laat hij zich weer even zeilen, daaraan is hij makkelijk herkenbaar. Wellicht zult ge 't lenig lijf van de fuut, zwemmer en duiker zonder weerga, rap als een torpedoboot, zich zien voortbewegen. 'n Wonderlijke verschijning is dat, die gelukkig lang niet zeldzaam mag heeten. Nauwelijks zijt ge iets dichter bij hem gekomen en heeft hij u in de gaten of hij duikt weg en weldra komt hij weer te voorschijn op een heel andere plek dan ge had verwacht.

Uiterst merkwaardige bewoner van onze plassen, is hij voor wie de vogels mint een van de meest geliefde vertegenwoordigers van 't zoozeer bekorend vogelras. Prachtig is die kop met de groote bruine kuif en de sierveeren aan de slapen, de roode snavel, interessant zijn gedragingen in den paringstijd en als de jongen uit zijn, die zebrágestreept en in niets op de ouden lijkend, door dezen vaak worden meegenomen op den rug, wat wel een zeer bekoorlijken aanblik oplevert.

Wie boven het water- en weideland dorrer streken tot vacantieoord uitkiest, zal ervaren hoe de dorheid van de heiden nu langzamerhand minderen gaat. De voorbereiding begint voor de uitwerking van het patroon, straks in Augustus zal het paars tapijt gereed zijn. Thijm en dophei bloeien al, op natte plekken toont ook de zonnedauw met zijn vleeschetende rozetten van roodachtig blad zijn bescheiden bloeisel en de mooie blauwe gentiaan komt dra. De heileeuwerik zingt en de weemoedige fluittoon van de wulp klinkt over de wijde velden. Waar de ontginning - die wel veel schoonheid vernielt, maar ook wel nieuwe schoonheid met zich brengen kan - waar de ontginning gewerkt heeft, rijpen nu de korenvelden en was de boer niet al te modern, dan wordt de nuttige egaliteit van de korenhalmen afgewisseld met het helle rood van den papaver en den warm-blauwen bloei van den korenbloem.

In de vogelwereld wordt het stiller, als midzomer nadert. De zorg voor het wordend en opgroeiend gezin heeft alle krachten opgeëischt, een tijd van rust treedt in. Meteen heeft een uiterlijke verjongingskuur plaats, het na vele dagen vol emotie vaal en verschoten geworden veerenkleed wordt voor een

[p. 79]

nieuw verwisseld, nog enkele weken en in 't nieuwe pakje, dat tegen storm en regen beschermt, wordt de herfstreis aanvaard.

Boven de weiden is niet meer het drukke vogelleven van de lente, vol speelsche vlucht en druk geroep en dartel liefdespel. Jongen scharrelen nog rond tusschen het gras of over de kaalgemaaide velden, de angstroep der oude vogels geeft nog veel rumoer. Oud en jong vereenigt zich dan tot groote troepen die langs stranden en weiden trekken.

Zoo heerscht ook in 't zomerwoud niet die opgewekte levendigheid die 't lentebosch bood. 't Is er stiller en stemmiger nu, gedempter van kleur en geluid.

Toch is 't er nog wel vol van bloemen, 't geel van springzaad, het paarse leverkruid, de roomkleurige, aromatische bloei van de kamperfoelie, de witte braambloesem, straks tot smakelijke bessen rijpend.

Ook zingt er nog de spotvogel en aan zijn lied vol variatie kunt ge welluidendheid niet ontzeggen, nog hamert er de specht, koert de houtduif en de vlaamsche gaai schraakt of uit ook wel welluidender lied. Maar de boschzanger bij uitstek, de nachtegaal, zwijgt al in Juli en de sonore roep van den koekoek zal weldra verstommen.

Zoo is er ook nu nog kleur en klank genoeg om aan hen die korter of langer stof en stank der steden mogen ontvluchten rijk en puur genot te schenken. En ook wie thuis moet blijven of wiens buitenleven maar van korten duur zal zijn, zal in park en landelijke stadsomgeving de glorie van den vroegen zomer kunnen beleven in bloeseming van rozen en tallooze andere zomerbloemen, in kleurige gratie van vlinders, in zang en roep van dat niet onaanzienlijke deel van't gevleugeld volk dat de stadsparken niet mijdt of den nabijen omtrek bewoont. Voor wie met open oog en oor zijn wegen gaat, zijn zelfs de groote steden rijk genoeg aan schoonheid van de natuur, waarvoor de oppervlakkige beschouwer maar al te vaak blind blijkt te zijn.