De drie kemphaantjes


Een nieuw lied. Op een aardige wys. 1 Myn gedagte die stelt myn in, En gedenkt niet meer aan de min, Maar gedenkt meer aan de stonde, Die den tyd lang heeft gevonden; Het is genoeg dat ik myn begeeft, En voor u alleenig Leeft. 2 Maar als ik gedenk aan den noot, Ja dan gedenk ik aan het woord, Al uit uw lieven mond tot myn gesproke; Hand aan hand in een gesloten; Toen ik tot u uit liefde spraakt, Als gy myn maar nooit verlaat. 3 Maar gy wist dat ik u minden, Maar gy zyt veranderd van zinnen, Wilt de wys nooit opgetogen, Trouwheid was niet weggevlogen, Vreemt gebroet dat werd gelooft, Maar die ik minde is myn ontrooft.
[pagina 70]
4 Daarom vraagt niet meer aan my, Waarom dat ik treurig zy, Want al myn hoop is nu verlooren, Ik ben tot verdriet gebooren; Goôn weet of daar ooit een dag, Vrolyk voor myn weezen mag. 5 Maar als ik zal begraven weezen, Zo zult gy op myn graf steen leezen, Hier al in de duister graven, Daar leid myn allertrouwst begraven, Die gestorven is voor zyn tyd Puur uit liefde en tederheid.