De drie kemphaantjes

Lied van de hoorndraagers.

Wys: Van de koning van Pruysse.

In deeze vasten avond tyd,
Word meenig geheim ontdekt,
Het geen in ’t jaer begrave lyt,
Wordt heeden nu verwekt
Het geen dient; in het ligt gebragt,
Tot een gedagtenis,
Denkt my die styl van hoorens draegt,
Die in fierense is.

[p. 68]

 

Hoe meenig aardig jonk gezel,

 

Gepaart door egten trouw,

 

Nogtans ervaaren in ’t spel,

 

Draagt hoorens van zyn vrou,

 

’t Is vader hier; ’t is vader daar,

 

Cornelis draagt de broek,

 

Hy wiegt het kind als eygenaar,

 

Hy staat daar voor te boek.

 

 

 

Nou hebje van die akkermans.

 

Die zyn haer vrouw tot kruys,

 

Zy waagen hier of daar een kans,

 

Daar komt een klyntje thuys,

 

De vrou is quaat ’t is gewis,

 

Zy maakt een groot misbaar,

 

Om dat zy geene moeder is

 

En haaren man is vaar.

 

 

 

Men vindtse van de eerste klas,

 

Gewillig en gemyn,

 

Sonder het vrouwelyk geslagt,

 

Die stam en wortel syn,

 

Ia selfs verpanden al hun velt.

 

Hun aangenaamste Land,

 

Ia die wort voor een hand vol gelt,

 

Met hoorens zaat beplant.

 

 

 

Ia dat die vrouwe na manier,

 

Niet gingen buyten staat,

 

Daar zou zo meenig hoorens dier,

 

Niet loopen langs de straat,

 

Want al die geen die hoorens plant,

 

En haaren akker leent,

 

Zoo dat men in ons Vaderland,

 

Over dees dieren weent.

 

 

 

Eer ik myn pen leg aan een zy,

 

Spreek ik tot groot en klyn,

[p. 69]

 

Dat niemand denkt het s op my,

 

Want het gaat in ’t gemeyn,

 

Want als die al te veel geschied,

 

Dat weet ons gansche Stad,

 

Niemand word met de Naam bediet,

 

Die schurft is krapt zyn gat.