De drie kemphaantjes

[p. 21]

Een nieuw lied.

Op een lieffelyke vois.

Laets toe Fielis lag te droomen,
By haar wol en graasde Vee,
Dogt zy dat zy was gekoomen,
Op een Yland aan de zee,
Daar Leander haar verlied,
En voor eeuwig van haar vlied,
Sy was bedrukt en klaagde vier,
Bedroeft in ’t binnenste van haar Siel.

2 Is ’t niet beter dat ik sterf,
Door uw ontrouwelooze hand,
Eer myn de min geheel doorkerf,
Eer my de wolf verscheurd op ’t land,
Of laat gy myn voor eeuwig hier,
Voor een prooy of leeuw of Stier,
Die myn hier in myn bloed versmag,
Voor eeuwig hier begraven lag.

3 Waarom heeft gy myn geroepen,
Uyt myn Ouders arme hut,
Daar gy stil voorby kwam sluypen,
En heeft myn van haar weg gerukt,
Swoer dat gy myn nooit verlaten zou,
Hier in het naarste van ’t Wout,
Maar denk uw Ede zyn om niet,
Den Hemel ’t alles hoord en ziet.

4 Waar zyt gy nu trouwloozen,
Foei gy die my zoo verlaat;
Seg wat weg heeft gy gekoosen,
Seg my waar gy heene gaat,

[p. 22]

 

Kom doorsteekt myn blanke borst,

 

Daar uw Hart en Siel na dorst,

 

Ik tre gewillig de Wereld af,

 

en daal hier in ’t duyster graf.

 

 

 

5 Terwyl zy dus lag te droomen,

 

Dogt zy zag een Monster staan,

 

Dat na haar toe wilde koomen,

 

Met zoo was haar Slaap gedaan,

 

Sy was verschrikt en leefden schier,

 

Door ’t aansien van ’t vreeslyk dier,

 

Maar zy verstoute haar gemoet;

 

En voelde een ander minne gloed.