De drie kemphaantjes

Aardig lied van een bloemist en een tuin-meisje.

Op een aangenaame wys.

1
Ik ging myn lestmaal eens vermyden,
Buyten aan een klaar rivier;
Wat vond ik toen daar ter zyden,
Een zoet meisje van plyzier,

[p. 15]

 

’t Was zoo’n aardig fraay lief meisje,

 

Ik kwam by haar en sprak haar aan,

 

En ik vroeg haar voor een reisje,

 

Om eens in haar hofje te gaan

 

 

 

2

 

Maar zy liet my aanstonds binnen,

 

Zy zei bent gy een bloemist?

 

Ja zoo sprak ik myn engelinne,

 

Ik heb zoo veel zaat verkwist,

 

Komt wild u zaat dan zoetjes strooyen,

 

In de tuyn heel goed en fyn;

 

Ik hoop dat het wel zal groeyen,

 

Door de heete zonneschyn.

 

 

 

3

 

Een weinig verder ben ik getreden,

 

Regt tot voor de binnedeur,

 

Daar sprak zy met vermoede leden,

 

Zoete lief maakt geen rumoer;

 

Ach myn zoete sjakkelyntje!

 

Is het dat ik u bloempje pluk,

 

Anders heb ik nog een plantje,

 

Zoo u zaat niet goet en lukt.

 

 

 

4

 

Zoete lief wild dog niet schromen,

 

Als dat myn zaat niet goed en baart,

 

Dan zou ik in u hof niet komen,

 

En ik was die gunst niet waart;

 

Maar ik hoop myn zaat zal schieten,

 

Het een wat kort en het ander lang,

 

Ik zal het dan wel komen gieten,

 

Naar de zon zyn ondergang.

 

 

 

5

 

Jonkman gy doet myn plyziere,

 

want myn tuyn die lyd wat hoog,

 

Schoon het lopen der riviere,

 

word myn tuyn ook wel eens droog;

 

Maar ik denk in myn vyf zinnen,

[p. 16]

 

Als dat daar geen hovenier

 

Nog nooit heeft geweest van binnen,

 

Om te nemen zyn plyzier.

 

 

 

6

 

Voor het leste dan bloemiste,

 

Die dit heeft gecompeteert;

 

wilt u zaat zoo niet verkwiste;

 

Maar het tog wel imployeert;

 

Zaaid by dagen en ook by nagten,

 

En zoekt na een lieve meid;

 

Daar gy met liefde na zal tragten,

 

Dus u zaak wel overleid.