Dolle Mina

Een rebelse meid is een parel in de klassenstrijd

[p. 5]

2
Is vrouwenemancipatie een vrouwenzaak?

Dat er in onze maatschappij ten aanzien van man en vrouw met dubbele maten gemeten wordt behoeft eigenlijk geen betoog. Hoe diep de sociale vooroordelen in de hoofden van de meeste mensen zitten, wordt pas iets duidelijker als men over schijnbaar vanzelfsprekende dingen en verschijnselen na gaat denken. In de volgende hoofdstukken van dit boekje zullen er een aantal aspekten en gebieden van de diskriminatie van de vrouw krities bekeken worden, hetgeen -naar wij hopen- bepaalde vastgeroeste waarden en normen ten aanzien van de vrouw en de man, en ook onze samenleving als geheel, aan het wankelen zal brengen.

In dit inleidend hoofdstuk zullen wij ons met het bredere kader bezig houden, waarin de diskriminatie van de vrouw zich afspeelt. Voorts zullen wij trachten enkele principiële aspecten van deze gehele problematiek nader te belichten Om to beginnen kan men stellen, dat alle vrouwen -als groep genomen- gediskrimineerd worden ten aanzien van alle mannen -weer als groep genomen-. Aan vrouwen worden bepaalde eigenschappen en kapaciteiten toegedacht, zoals lief, zacht, naïef, intuïtief, gevoelsmatig, bescherming zoeken, enz. Keuken, bed, huishouding, worden als plaatsen bestempeld, waar de vrouw thuis hoort, waar zij zich, naar het algemeen vooroordeel het wil, het best kan ontplooien. Vrouwen mogen zich best een beetje buiten het gezin wagen, zij mogen bepaalde beroepen uitoefenen (sekretaresse, typiste, ongeschoold arbeidster, kinderarts), het wordt van hen zelfs verwacht dat zij bepaalde beroepen uitoefenen (zoals kleuterleidster, maar ook verpleegster of hoer). Maar het ideaal blijft toch, het gezinnetje waarbij de vrouw niet buitenshuis werkt. En merkwaardig genoeg is deze voorstelling in onze maatschappij niet geheel onjuist.

Waarom?

Voor wij deze vraag kunnen beantwoorden moeten we ons eerst nog iets anders afvragen: zijn de noden en belangen, is de achterstelling van ALLE vrouwen dezelfde?

Is er iets wat alle vrouwen in één belangengemeenschap met elkaar verbindt? Biologies vormen vrouwen uiteraard een ge-

[p. 6]

heel afzonderlijke groep. Zij kunnen kinderen baren, ze hebben in het algemeen grotere tieten dan mannen, en ze hebben ook een gat en geen stikkie. Men zou hier kunnen tegenwerpen, dat, daar vrouwen fisiek anders zijn dan mannen, zij ook wel bepaalde andere karaktereigenschappen zullen vertonen als mannen, of dat vrouwen bepaalde geestelijke eigenschappen sterker -of juist in mindere mate- zullen hebben dan mannen. Ongetwijfeld is dit een aanvaardbare redenering. De zaak is alleen, dat er nog niemand in geslaagd is aan te tonen, wat dan precies het specifiek vrouwelijke aan de vrouw zou moeten zijn. Alles wat men weet is alleen maar, dat ‘vrouwen’ zich al of niet ‘vrouwelijk’ gedragen onder invloed van allerlei kulturele en sociale bepaaldheden. Wat evenwel vaststaat, is dat vrouwen niet minder geschikt zijn voor wat voor baan, beroep of verantwoordelijkheid dan ook, dan mannen.

Er zijn natuurlijk bepaalde soorten werkzaamheden, die een bijzonder grote lichamelijke inspanning vereisen, zoals bv bouwvak, staalgieterij, enz. Uiteraard willen wij niet dat vrouwen zich op deze werkzaamheden zullen werpen. Dit soort arbeid moet juist ook voor de man lichter gemaakt worden door mechanisatie en automatisering. Om dit to beseffen hoeft men maar naar het werk van vrouwen in oorlogstijd te kijken of naar vrouwen in de socialistiese landen. Er is geen enkel gebied in de maatschappij waar de vrouw zich niet als volwaardig mens zou kunnen handhaven en verantwoorden. Zien we af van de gelijke biologiese gegevens van alle vrouwen, dan moeten we de vraag stellen: gaat de gelijkheid van alle vrouwen ook nog verder?

Men moet hier ongetwijfeld op antwoorden, dat ons maatschappelijk systeem er inderdaad in geslaagd is, een zekere belangengemeenschap tussen alle vrouwen te scheppen. Vrouwen behoren bepaalde dingen niet te doen, vrouwen behoren bepaalde beroepen (de meeste wel) niet uit te oefenen, vrouwen behoren bepaalde dingen wel te doen, maar dan met de opmerking erbij, dat mannen dan deze dingen niet behoren te doen. Ook wettelijk wordt er ten aanzien van alle vrouwen gediskrimineerd, denk bv aan de ongehuwde moeder of aan belastingregelingen. Maar hiermee is dan de gemeenschappelijkheid van alle vrouwen uitgeput.

Een strijd, gebaseerd op een dergelijke diskriminatie, voor de bevrijding van de vrouw te willen voeren zou dan ook betekenen, dat wij, de zg. mannenmaatschappij als een ideale stand van zaken zouden beschouwen.

Onze (mannen)maatschapppij zit echter alles behalve ideaal in elkaar. Protesten van zeer verschillende zijden tegen de huidige gang van zaken zijn dan ook niet uit de lucht gegrepen. Demokratisering, meer gelijke kansen voor ieders ontwikke-

[p. 7]

ling, grotere welvaart voor de sociaal-ekonomisch lagere groepen dat zijn de hoofdtema's, die de laatste jaren overal de aandacht vragen. Hier komt nog bij, dat vrouwelijke mensen als geheel niet alleen geen overwegend gelijkluidende belangen hebben maar dat er een aantal vrouwen zijn die over veel grotere mogelijkheden beschikken dan een zeer groot aantal mannen.

De dochter uit een fabrikanten, direkteurenfamilie nader te bezien. Dit beter en aangenamer leven en kan zich sociaal gezien veel meer veroorloven dan de zoon uit een arbeidersgezin. Om een konkreet voorbeeld te geven: er studeren in verhouding, maar ook in een absoluut aantal uitgedrukt, veel meer dochters uit de kringen van de sociaal-ekonomiese bovenlaag aan de univers teiten dan zonen uit de arbeidersklasse.

a. vrouwen zijn ook mensen

Het is niet alleen zo, dat tegenwoordig sommige vrouwelijke mensen een veel beter leven hebben dan veel mannelijke mensen, en dat sommige vrouwelijke mensen veel meer ontplooiingskansen hebben dan veel mannelijke mensen. Als we de nadruk bij vrouwen-emancipatie op het menselijke aspekt leggen, komen nog heel andere zaken om de hoek kijken. En wij moeten juist het menselijke aspekt bij de vrouw benadrukken, daar het ors immers gaat om de vrouwelijke mens en niet om de vrouw alleen als een seksuele bepaaldheid. Vrouwen zijn ook mensen, zegt men vaak. Maar als men er over nadenkt, dat vrouwen in de eerste plaats inderdaad mensen zijn, dan volgt daaruit met dwingende logika een geheel andere aanpak van de vrouwenemancipatie als die, welke tot nu toe meestal voor de juiste aanpak, werd gehouden.

Van mannen wordt verondersteld, dat zij èn mensen èn mannetjes zijn. Vrouwen houdt men meestal alleen voor wijfjes, zonder het algemeen menselijk aspekt van het vrouw-zijn nader to bezien. Dit is juist het kernpunt, waar de meeste emancipatiebewegingen beslissend gefaald hebben, omdat zij de vrouw alléén als vrouw wilder bevrijden. Maar hier komen wij nog op terug.

Dolle Mina wil nu juist de vrouw in zekere zin ontwijven, m.a.w. de vrouw in de eerste plaats als mens zien. Stellen wij het probleem op deze wijze, dan wordt het ook meteen duidelijk, dat alle vrouwen bij elkaar als mensen gezien, zeer uiteenlopende belangen hebben; belangen, die zelfs in vele gevallen met elkaar in botsing komen.

Vrouwen krijgen meestal lager loon voor dezelfde arbeid dan mannen. Maar is dit een probleem voor mevrouw Philips?

[p. 8]

[p. 9]

Als vrouwelijk mens heeft mevrouw Philips juist zulke grote sociale mogelijkheden omdat een groot aantal vrouwelijke en ook mannelijke mensen zwaar onderbetaald wordt.

Hierdoor wordt de winst en de materiële welvaart en dus ook de sociale mogelijkheden van de mens-mevrouw Philips veel groter. Zo'n mens als mevrouw Philips zal dus niet voor hogere vrouwenlonen (trouwens ook niet voor hogere mannenlonen) strijden, omdat dat aan de mens -mevrouw Philips schade zou berokkenen. Laten we een ander voorbeeld nemen. Als we zeggen dat we gratis en verantwoorde kinderdagverblijven eisen, is dat weer iets dat vrouwelijke mensen uit bepaalde social-ekonomische klassen zullen afwijzen. Niet in hun hoedanigheid als vrouwen, maar in hun hoedanigheid als mensen. De maatschappelijke toplaag (wat betreft de welvaart dan, niet wat betreft de intellektuele vermogens) hééft geen behoefte aan kinderdagverblijven. Zij beschouwt deze zelfs als plaatsen voor a-sociale en kinderen van ongehuwde moeders. Goede en gratis dagverblijven voor het kind zouden voornamelijk aan de arbeidersklasse ten goede komen. Evenwel, zij zouden de gemeenschap enorm veel geld kosten. En dat zou de huidige maatschappijstruktuur wel eens kunnen aantasten en daarmee ook de bevoorrechte posities van de vrouwelijke mensen in de bovenste lagen van onze maatschappij. De middenstand zou daarentegen betaalbare kinderdagverblijven willen hebben. Mensen uit de middenstand hebben de dagverblijven wel nodig en zij zouden ook wel iets in de kosten kunnen bijdragen, temeer omdat vrouwen uit de middenstand veelal over een of andere beroepsopleiding beschikken, waardoor zij een in verhouding vrij redelijke baan en een in verhouding vrij redelijk loon (salaris) kunnen krijgen.

Maar vrouwen uit de arbeidersklasse (en die klasse is nog steeds de grootste in onze maatschappij!) zijn meestal door onze maatschappij ongeschoold gelaten. Duidelijker gezegd: zij werden opgeleid tot ongeschoolde arbeidsters binnenshuis of buitenshuis. Voor ongeschoold werk wordt hoe dan ook weinig betaald en als zij van dat geld dan ook nog eens kinderdagverblijven moeten betalen, is het uiteraard logies dat ze liever thuis willen blijven.

Het vraagstuk van de kinderdagverblijven heeft ook nog een zeer principiële kant. Gratis kinderdagverblijf betekent recht voor iedereen die dat wil om haar of zijn kind voor een paar uurtjes per dag ergens onder verantwoorde omstandigheden onder te kunnen brengen. Betaalde kinderdagverblijven zijn een gunst, met betutteling en willekeur van de kant van diegenen, die bepalen wát betaalbaar is en voor wie.

Laten we nog een ander voorbeeld nemen om te zien hoever de belangengemeenschap van vrouwen àls vrouwen gaat. Wanneer

[p. 10]

Dolle Mina gratis beter en langduriger onderwijs voor iedereen eist, zullen hiervan in de eerste plaats weer in hoofdzaak mensen (vrouwen èn mannen) uit de arbeidersklasse profiteren. De meeste dochters uit de sociaalekonomisch lagere groepen en zelfs uit de verschillende middenstands groepen gaan na hun twaalfde of dertiende jaar naar de huishoudschool. Voor hen is hoger onderwijs in de werkelijkheid niet weggelegd.

De dochters uit welvarende sociale lagen kunnen ook onder de huidige omstandigheden middelbaar en universitair onderwijs halen.

Dat dochters uit de middenstand en de hogere klassen die naar de universiteit gaan, heel vaak niet afstuderen, is weer terug te voeren op algemene diskriminatie van de vrouw. Want de meeste vrouwen worden sociaal gezien wat hun mannen worden. De loopbaan van de vrouw wordt, individueel gezien bijna altijd bepaald door de loopbaan van haar man. Daarom is het voor de sociaalekonomische bovenlaag van groot belang, dat ook de dochters naar de universiteit gaan. Daar vinden zij de beste huwelijksmarkt voor wat men een ‘goede partij’ placht te noemen. Natuurlijk studeren er ook meisjes af, maar de meeste van hen oefenen nadat zij getrouwd zijn, geen beroep meer uit. Anders gezegd, zij worden huisvrouw of in de ‘hogere’ kringen ‘gastvrouw’. Vele van de afgestudeerde vrouwelijke mensen zouden evenwel graag werken in een funktie die overeen zou komen met hun opleiding.

Allerlei maatschappelijke vooroordelen en het ontbreken van bepaalde voorzieningen beletten hen echter hun kennis buitenshuis ook werkelijk to gebruiken. Het is dus duidelijk, dat vrouwelijke mensen àls vrouwen in bepaalde opzichten allemaal gediskrimineerd worden. Dit feit maakt het dus mogelijk bredere lager van de bevolking te betrekken in de strijd voor de werkelijke bevrijding van de vrouwelijke mensen.

Het zou evenwel hoe dan ook van grote domheid getuigen als we niet zouden zien dat vrouwen als mensen in onze maatschappij ook uiteenlopende en zelfs tegenstrijdige belangen hebben en dat sommige vrouwelijke mensen hun privileges danken aan die slechtere sociale positie van veel andere vrouwelijke en mannelijke mensen.

Wanneer we strijd willen voeren voor de werkelijke bevrijding van de vrouw dan moeten we de 2 kanten van dit probleem altijd goed in ons hoofd houden. Dat zijn om het nog eens to benadrukken het menselijke aspekt van de vrouwelijke mens dat niet speciaal ‘vrouwelijk’ is, maar van algemeen sociale aard en het vrouwelijke aspekt van de vrouwelijke mens dat door het geslacht bepaald wordt. Op het eerste gezicht lijkt het dus of men een scheiding zou kunnen aanbrengen tussen de sociale strijd en de strijd tegen de diskriminatie van de vrouw. Toch hangen deze as-

[p. 11]

pekten ten nauwste met elkaar samen.

b. de emancipatie van de ‘vrouw’

Laten we eerst beginnen met de diskriminatie van ‘de’ vrouw. Wil men vrouwen dezelfde kansen geven waarover de mannen in onze maatschappij beschikken dan moet eerst aan een aantal voorwaarden worden voldaan. We moeten strijd leveren tegen vooroordelen, we moeten aan jongens en meisjes gelijke opvoeding en gelijke opleiding geven, we moeten alle beroepen ook voor vrouwen openstelien. Tenslotte moet daarvoor een groot aantal taken uit de huishouding van de afzonderlijke gezinnen overgeheveld worden naar de sektor van de sociale dienstverlening. Dit laatste punt in onontbeerlijk, want anders blijft de vrouw toch weer gebonden aan de huishouding. En zèlfs als we aannemen dat de opvoeding en de beroepskeuze voor beide seksen dezelfde zou kunnen worden in onze maatschappij zelfs dan worden we in deze maatschappij gekonfronteerd met onoverkomenlijke problemen, wanneer we een aantal taken uit de partikuliere huishouding naar de kollektieve sektor willen overbrengen. Willen we de vrouw in staat stellen, zich sociaal evengoed (of even slecht) als de man te kunnen ontplooien dan moet voor haar de mogelijkheid geschapen worden, dat ze niet thuis hoeft te blijven om op de kinderen te passen, boodschappen te doen, te koken, te wassen etc. Toch moeten al deze dingen gedaan worden.

Nu is er een arbeidsverdeling in onze maatschappij, die aan vrouwen juist deze arbeid (de huishouding met alle kanten, opvoeding) opdringt. Daarop is dan ook haar gehele opvoeding en meestal ook haar opleiding afgestemd, afgestemd.

Zonder een sociale sektor voor deze taken zouden we aan deze situatie alleen dan wat kunnen veranderen als voortaan de man dit alles zou moeten doen. Maar dat zou even onbillijk en onrechtvaardig zijn als het nu onredelijk is dat vrouwen deze arbeid moeten doen. De oplossing is dus duidelijk: deze zaken moeten naar de kollektieve sektor. Dwz dat de mogelijkheid geschapen moet worden, dat vrouwen die dat zelf willen, deze arbeid aan een kollektieve zorg kunnen overlaten. Uiteraard zou dit voor alle vrouwen mogenlijk moeten zijn. Hiervoor zouden o.a. gratis kinderdagverblijven, scholen, overblijfmogenlijkheden voor kinderen op school, restaurants tegen kostprijs, wasserijen tegen kostprijs enz onontbeerlijk zijn.

[p. 12]

Kortom, hiervoor zou een heel netwerk van niet op het winstprincipe gebaseerde sociale diensten in het lever geroepen moeten worden. Deze voorzieningen zouden jaarlijks miljarden guldens kosten, en dat kan onze samenleving in zijn huidige struktuur niet opbrengen.

Als men bedenkt, dat er op het moment werkeloze kleuterleidsters zijn, terwijl het gemiddelde aantal kinderen per klas veertig bedraagt, verder dat er tienduizenden schoolkinderen ook vandaag de dag scholen bezoeken, die men beter krotten kan noemen, als men bedenkt dat in onze samenleving alleen dienstverlenende instanties worden opgezet als er ook winst gemaakt kan worden, zelfs bij reeds bestaande openbare diensten begint men dit principe door te voeren by openbaar vervoer, is het niet moeilijk te begrijpen, dat deze kollektieve, voor iedereen toegankelijke dienstensektor in onze maatschappij een onmogenlijkheid is. De huidige heersende groepen zullen hiervoor het geld niet op kunnen en willen brengen.

Ten eerste niet, omdat deze voorzieningen helemaal niet nodig zijn voor de maatschappelijke bovenlaag: zij kunnen een werkster, kinderjuffrouw nemen, hun kinderen op goede kostscholen onderbrengen, dure restaurants betalen, kok of kokkin bestellen, wasserijen betalen enz.

Ten tweede niet, omdat de inkomsten van de staat hiertoe niet toerijkend zijn, al zou men zelfs de gehele defentie -begroting afschaffen. Grotere inkomens zou de staat alleen kunnen bemachtingen als de belastingen omhoog zouden gaan (bepaalde belastingen dan, uiteraard in hoofdzaak direkte belastingen) en als de staat zelf deel zou nemen aan het produktie-proces, om mede te profiteren van de vruchten van de menselijke arbeid. We weten evenwel, sat zulks onze staat niet kàn en niet zàl doen, daar onze gehele samenleving draait op het principe van particulier initiatief en op het principe van produceren en dienst verlenen voor de winst.

Zou men dus de vrouw - alle vrouwen in dèze maatschappij dezelide kansen willen geven als de man - (in dit verband doet het er niet toe welke man) die heeft, zelfs dat zou de grondslagen van deze maatschappij in grote mate aantasten en aan moeten tasten.

Maar laten we heel eventjes veronderstellen, dat dit alles wel zou kunnen. Wat voor een situatie zou er dan ontstaan? Dan zouden meisjes en vrouwen uit de arbeidersklasse weinig betaald ongeschoold werk kunnen verrichten, de vrouw uit de middenstand iets prettiger banen en iets hogere loner kunnen krijgen en de vrouw

[p. 13]

uit de sociaalekonomiese toplaag dezelfde mogenlijkheden hebben als de man in die toplaag. Dan zou men evenwel de vrouw als mens niet bevrijden, want onder de vrouwen zou ook dàn een net zo grote ongelijkheid blijven bestaan als op het ogenblik. Een vrouwen-emancipatie op deze wijze zou voor de grootste groep vrouwen in onze maatschappij (uit de sociaal ekonomies lagere kringen) nauwelijks iets opbrengen.

Wel zou dit soort emancipatie in de eerste plaats emancipatie zijn voor vrouwen die tot de ekonomiese toplaag behoren. In mindere mate zouden hiervan ook vrouwen uit de middenstand profiteren.

Nu kunnen we terugkomen op de vraag die we in het begin gesteld hebben: Waarom willen de meeste vrouwen in onze maatschappij liever huisvrouw zijn dan buitenshuis te gaan werken? Precies vanwege het bovenstaande. Een vrouw uit de arbeidersklasse zou toch gek zijn om ergens in een bedrijf ongeschoold, vervelend en laag betaald werk te doen als zij ook thuis kan blijven. Dèze emancipatie zou voor haar alleen maar een nog onprettiger leven tot gevolg hebben. Uiteraard is het niet zo, dat vandaag de dag alle vrouwen uit de arbeidersklasse thuis kunnen blijven. Vele zijn gedwongen naast de huishouding ook nog buitenshuis te werken of laagbetaald thuiswerk te doen.

En dat doen zij niet omdat zij ‘emanciperen’ willen, maar omdat zij moeten om enigzins rond te kunnen komen.

Het is dus volledig begrijpelijk wat deze vrouwen weinig voelen voor de ‘emancipatie’ onder de huidige sociale voorwaarden.

De sociale strijd voor deze vrouwen is van veel en veel groter belang dan de strijd tegen ‘de’ man. Trouwens wanneer het om sociale strijd gaat, kiezen vrouwen uit de hogere middenstand en uit de sociaal-ekonomiese middenlaag niet voor hun seksegenoten, maar voor hun mannelijke klassegenoten. Als vrouwen voor gelijk loon in een of ander bedrijf gaan staken zal de vrouw van de baas zeker niet van de kant van de staaksters kiezen omdat ze óók vrouwen zijn, maar zij kiest de kant van haar man, de kant van haar klassegenoot.

Naar wij hopen heeft het voorafgaande duidelijk gemaakt, dat alleen de sociale strijd de werkelijke bevrijding van de vrouw kan bewerkstelligen, en dat ‘strijd’ tussen de geslachten geen strijd tussen de geslachten als zodanig is, maar eerdér valt binnen het kader van de sociale strijd, die wetenschappelijk als k lassenstrijd pleegt te

[p. 14]

worden aangeduid. De bevrijding van ‘de vrouw’ is niet mogenlijk zonder de bevrijding van de vrouwelijke èn de mannelijke mens.

c. bewegingen voor vrouwen-emancipatie

Overzien wij nu de bewegingen die vrouwenbelangen behartigen, dan kunnen we deze globaal in vier stromingen onderverdelen.

I. bewegingen die de vrouwen beter uit willen rusten voor de vervulling van de aan hen door de maatschappij opgedrongen taken. Hiertoe behoren de meeste vrouwenbewegingen, inklusief de talloze christelijke vrouwenbewegingen in Nederland. Theepraatjes, naaikransjes, konversaties, kookkursussen enz. Dit soort vrouwenverenigingen aanvaardt de traditionele sociale rol van de vrouw en de man en wil alleen dat de vrouw deze rol beter gaat spelen. Dit soort vrouwenverenigingen streven in geen enkel opzicht naar vrouwenemancipatie. Integendeel; maatschappelijk gezien vervrouwelijken zij de vrouwelijke mens steeds meer.

II. bewegingen die uitgaan van een veronderstelde belangentegenstelling van de geslachten. Zij voeren een seksuele en sociale strijd tegen de man, alsof zoiets als de man en de vrouw in dit verband bestaan. Zij veronachtzamen zonder meer het menselijke aspekt van wijfje en mannetje en zien niet dat vrouwenemancipatie niet mogelijk is zonder het menselijke aspekt van ons bestaan, zonder het sociale aspekt van de vrouwelijke mens hierin te betrekken. Bewegingen als Woman Power (Vrouwen Macht) menen de vrouwen op individuele basis te kunnen emanciperen. Zij plaatsen de geslachtsbepaaldheid van de mensen voorop alsof dat belangrijker zou zijn dan de sociale bepaaldheid. En de sociale positie van èn man èn vrouw.

III. bewegingen die naar een algemene herziening van de rol van de man en de vrouw streven (bv man, vrouw en mattschappij). Dergelijke bewegingen voeren geen individuele seksestrijd, zij willen juist under de bestaande sociale omstandigheden voor de vrouw dezelfde mogelijkheden verzekeren als waarover de mannen nu al beschikken. Daar zij de gehele sociale kontekst en de maatschappelijke bepaaldheid uit het oog verliezen, en ook omdat zij het

[p. 15]

menselijke aspekt van de vrouwelijke mens geheel over het hoofd zien, wenden zij zich uiteraard tot de vrouwen uit de middenstand en tot de vrouwen uit de sociaal-ekonomiese toplaag. Voor vrouwen uit deze sociale klassen zou een dergelijke emancipatie inderdaad enige zin hebben, maar de grootste groep vrouwen n.l. de vrouw uit de arbeidersklassen zijn bij een dergelijke emancipatie nauwelijks gebaat. Voor een dergelijke emancipatie zouden ze zich trouwens nauwelijks interesseren omdat voor hen de sociale strijd veel belangrijker is dan de strijd voor gelijke rechten en mogelijkheden voor de vrouw. Immers, zij zouden daardoor hooguit de gelijke on-mogelijkheden kunnen bemachtigen, waarover mannen en jongens uit de arbeidersklasse nu ook beschikken.

IV. bewegingen die dmv sociale strijd de vrouw als mens willen bevrijden. Zij willen dit doers door verandering van de gehele inrichting van de klassemaatschappij. Terecht gaan deze bewegingen ervan uit dat de vrouw als mens dient te worden bevrijd. Immers, de vrouwendiskriminatie is een gevolg van de ongelijke posities en mogelijkheden tussen de mensen (mannen èn vrouwen) in onze samenleving. Dit soort bewegingen, waartoe de links-socialistiese en kommunistiese bewegingen behoren, hebben dan ook in de praktijk het felste gestreden voor gelijke rechten van de vrouwelijke mens en hebben er ook toe bijgedragen, dat de vrouwen meer en meer als mensen en niet als wijfjes beschouwd worden. Voorbeelden hiervan zijn de socialistiese landen, waar vrouwen op alle gebieden van het maatschappelijk gebeuren te vinden zijn en waar ze in werkelijkheid dezelfde ontwikkelingskansen en rechten hebben als mannen. Dit wil intussen niet zeggen, dat de situatie daar reeds ideaal zou zijn, met n ame niet in de huiselijke sfeer en ook niet wat betreft het meten met dubbele maatstaven tav. het seksuele gedrag van vrouw en man. Toch, niemand die zich ooit met het probleem van vrouwenemancipatie heeft beziggehouden, zal het ontkennen, dat vrouwen in de socialistiese landen onvergelijkbaar meer geemancipeerd zijn dan in welke burgelijke demokratie (oa Nederland) dan ook

[p. 16]

d. vrouw en man in onze ‘demokratie’

Laten we het voorafgaande kort samenvatten en met enkele tekeningen aanschouwelijk maken:

De sociale ongelijkheid van mensen - mannen en vrouwen - is in onze maatschappij zeer groot. De mensen - nogmaals: vrouwelijke en mannelijke - in onze maatschappij kunnen globaal gezien in drie hoofdgroepen verdeeld worden:

Toplaag

Middenstand

Arbeidersklasse

de samenstelling van wat wij demokratie noemen

Tot de toplaag behoren: fabriekanten, bankiers, kommissarissen, managers, direkteuren van grote bedrijven, hoge militairen, hoge kerkelijke ambtsdragers, een gedeelte van de zelfstandige beroepen (bv specialisten), een klein deel van de kunstenaars en de top van het burokratisch apparaat. Middengroep: kleine zelfstandigen, zelfstandige boeren salaristrekkenden met universitaire of hogere beroepsopleiding, het gros van de ambtenaren, studenten, leiders van afdelingen in bedrijven en ondernemingen en een gedeelte van de bureaukrachten.

Arbeidersklasse: allen die loon trekken en handenarbeid verrichten, ook veel werknemers die als ‘aangestelde’ of zelfs als ‘ambtenaar’ aangeduid worden (bv PTT, spoorwegen, verpleegpersoneel en de meeste kantoormensen en landarbelders).

Nu is het zo, dat vrouwen binnen al deze sociale groepen ten achter gesteld zijn ten opzichte van de man:



de sociale mogelijkheden van man en vrouw binnen de sociale klassen ten opzichte van elkaar

Maar vrouwen in de verschillende sociale groepen hebben uiteenlopende levensstandaard en ontwikkelingskansen en,

[p. 17]

uit ‘HET PAROOL’

[p. 18]

sociale mogelijkheden en ook zeer uiteenlopende belangen en behoeften:



de sociale mogelijkheden van de vrouwelijke mensen ten opzichte van elkaar Het is zelfs zo, dat vrouwelijke mensen uit de bovenlaag ook over veel grotere sociale mogelijkheden beschikken dan mannelijke mensen uit de middenstand of uit de arbeidersklasse:



de sociale mogelijkheden van de vrouwelijke en de mannelijke mens uit de verschillende sociale klassen ten opzichte van elkaar Ook is de belangengemeenschap tussen vrouwelijke en mannelijke mensen binnende afzonderlijke sociale klassen veel groter dan de belangemeenschap tussen alle vrouwen of tussen alle mannen:



belangengemeenschap en solidariteit tussen mannelijke en vrouwlijke mensen

Toch hebben alle vrouwlijke mensen bepaalde belangen gemeenschappelijk al zijn deze minder belangrijk en minder beslissend dan de klassebelangen en klassesolidariteit die vrouwen delen met mannen in de afzonderlijke sociale klassen. Dergelijke algemene vrouwenbelangen zijn by de strijd tegen vooroordelen over de vrouw, de strijd voor gelijke opvoeding van meisjes en jongens, de strijd voor grotere sexuele vrijheid van de vrouw en de strijd tegen diskriminatie bij de wet (zoals bv belastingmaatregelen

[p. 19]

voor de werkende gehuwde vrouw, regelingen van ongehuwde moeder, etc.):



belangengemeenschap op sommige gebieden van alle vrouwelijke mensen Op een groot aantal gebieden bestaan er evenwel konflikten tussen de belangen van de vrouwelijke mensen uit de verschillende sociale klassen, zoals by ten aanzien van een groot pakket gratis en voor iedereen toegankelijke sociale dienstverleningen (kinderdagverblijven, restaurants, wasserijen, betere en goedkope woningen etc.). Deze botsing van belangen van mensen - vrouwelijke èn mannelijke - is belangrijker dan dat wat alle vrouwen met elkaar verbindt:



botsing van belangen van vrouwlijke mensen uit de verschillende sociale klassen

Uit een dergelijke analyse van de problemen van vrouwenemancipatie volgen er dan twee konklusies:

1.	Alle vrouwen worden in bepaalde opzichten gediskrimineerd ten aanzien van mannen wegens hun vrouw-zijn. Daarom hebben dan ook alle vrouwen met elkaar een - al is het dan zeer beperkt - antal gemeenschappelijke belangen.
2.	Vanuit hun mens-zijn hebben vrouwen uit verschillende sociale klassen uiteenlopende, zelfs met elkaar strijdige, behoeften en belangen.

De strijd voor de bevrijding van de vrouw kan derhalve op een zeer brede basis gevoerd worden, mits men steeds in het et oog houdt, dat de strijd gaat om de bevrijding van de vrouwelijke mens. Juist omdat er een - al is het dan klein - aantal belangen van vrouwen uit allerlei sociale klassen met elkaar parallel lopen, juist daarom is het mogelijk en nodig om op konkrete aktiepunten zoveel mogelijk vrouwen te betrekken en met hen allen

[p. 20]

akties te voeren. De kansen voor het politiek bewust maken van vrouwlijke mensen zijn derhalve groot, juist omdat een beweging voor de bevrijding van de vrouw zeer veel vrouwen aanspreekt en tot zich kan trekken.

e. doet dolle mina aan politiek?

Dolle Mina stelt zich dan ook tot doel, voor de werkelijke bevrijding van de vrouwlijke menste strijden, dat wil zeggen: tegelijkertijd strijd te voeren op twee fronten.

1.	Dolle Mina wil strijden voor gelijke rechten en werkelijk, gelijke mogelijkheden voor vrouwen nu (b.v. opvoeding, gelijk loon, vooroordelen over ‘de’ vrouw).
2.	Dolle Mina wil strijden voor de bevrijding van de vrouwlijke mens, dat wil zeggen: vrouwenemancipatie betekent de bevrijding van de vrouwlijke - èn de manlijke - mens. Echte bevrijding betekent het scheppen van werkelijk gelijke kansen voor iedereen niet in de eerste plaats tussen de geslachten maar binnen de geslachten, in de gehele maatschappij.

Dit tweede is evenwel onmogelijk in onze klassemaatschappij. Daarom is hiervoor nodig het afbreken van de klassemaatschappij en het scheppen van sociale voorwaarden en omstandigheden voor werkelijk gelijke ontplooiingskansen èn voor alle vrouwlijke mensen èn voor alle mannelijke mensen.

Dit wil intussen niet zeggen, dat gelijke kansen voor beide geslachten in de huidige maatschappij zonder meer verwezenlijkbaar zijn. Gelijke sociale kansen voor beide geslachten betekent, dat er eon grote kollektieve dienstverleningssektor moet komen - maar juist dit wordt verhinderd door onze huidige maatschappijvorm. In andere woorden: zelfs al zou men allèèn voor gelijke rechten en mogelijkheden van de vrouw in onze maatschappij willen strijden, zelfs dan wordt men gedwongen om een sociale klassestrijd te voeren. De ene is onlosmakelijk verbonden met de andere - dit moeten wij duidelijk zien, en dit moet aan de nu gediskrimineerde vrouwen ook duidelijk aangetoond worden. ‘Mogen’ is niet genoeg voor de meeste vrouwen voor werkelijk gelijke ontplooiingskansen. Wil men de vrouwen emanciperen, dan moeten zij door een groot aantal sociale voorzieningen ertoe in staat gesteld worden, dat zij emanciperen ‘kunnen’. Het gaat in de eerste plaats niet om formele rechten en om mentale verandering, het gaat om het scheppen van de materiële voorwaarden, die vrouwen werkelijk dezelfde mogelijkheden zouden kunnen verzekeren waarover nu de mannen beschikken. En dat is politieke strijd. Dat is klassestrijd.

Het aandeel van Dolle Mina in deze strijd zou van groot belang kunnen zijn. Het is logisch en duidelijk, dat Dolle Mina zich met

[p. 21]

politiek bezighoudt - maar dat is nog iets anders dan zich aansluiten bij de een of andere politieke partij. De partijen moeten het maar in de praktijk bewijzen, of zij de vrouwenemancipatie en de bevrijding van de mens al of niet werkelijk bevorderen en verwezenlijken. Dolle Mina moet een sterke buitenparlementaire pressiegroep worden, om de partijen te dwingen de emancipatie van de vrouw te realiseren. De partijen zullen dan door de kiezers beloond worden (of juist niet) voor wat zij op dit gebied werkelijk doen of nalaten.

Dat wij ons met politiek bezighouden, daarvoor willen wij recht toe recht aan uitkomen. Onze vraag luidt dan echter: wat is uiteindelijk niet ‘politiek’ van aard? In onze maatschappij is men gewend over politiek hoofdzakelijk op drie manieren to denken:

1.	Politiek is een vieze zaak;
2.	Politiek is kunst, is alleen voor de ingewijden en voor die ‘boven’.
3.	Politiek speelt zich ergens in het ongrijpbare af en heeft niets te doen met ons dagelijks reilen en zeilen.

Gewone mensen wordt op allerlei gebied aangepraat en ingestampt dat zij met ‘politiek’ nauwelijks iets te maken hebben. Men probeert allerlei dingen voortdurend te ont-politiseren, zoals b.v. vakbondsbeleid, prijsbeleid, woningbouw, stadssanering etc. Uiteraard versterken de dagelijkse ervaringen van de meeste mensen de kracht van dit soort sprookjes want feitelijk beslist de overgrote meerderheid in onze burgerlijke demokratie nergens over.

Maar als je een kopje koffie drinkt of een sigaret rookt dan is ook dàt alleen mogelijk dankzij allerlei politieke beslissingen. In het geval van koffie begint de zaak al daar, of de regering van het land, waar koffie verbouwd wordt, toestemming geeft voor de uitvoer van koffie en of zij daarbij al of niet een minimumprijs bepaalt voor de uit te voeren koffie. Dan moet de Nederlandse regering het toestaan dat koffie hier ingevoerd wordt. De regering bepaalt wat voor invoerrechten betaald moeten worden, wat op de verpakking van de koffie vermeld moet worden, etc., etc. Met tabak gaat het precies zo.

Dolle Mina wil nu aan vrouwen en mannen duidelijk maken, dat de bevrijding van de vrouw èn van de man, en de bestaande diskriminatie van de vrouw en ook de weg naar de emancipatie van de vrouw politieke zaken zijn. Mensen moeten leren inzien, dat, of zij het leuk vinden of niet, hun dagelijks, konkreet bestaan door politieke beslissingen bepaald wordt. De tweede stap zal dan vanzelf zijn, dat vrouwen en mannen de politieke gang van zaken met kritische opmerkzaamheid en belangstelling zullen begeleiden - immers, dat bepaalt hun levensomstandigheden. Daarna moeten de mensen zèlf bepalen, welke partij hun belangen, in dit geval in de eerste plaats de bevrijding van de vrouwlijke mens, bereid

[p. 22]

is in de praktijk te bevorderen.

Dolle Mina voert dus een dubbele strijd op brede basis, èèn strijd met twee kanten. Precies daarom heeft Dolle Mina een redelijke kans, de vrouwlijke mensen uit allerlei sociale lagen te bundelen, deze tot een sterke pressiegroep om te vormen en zodoende proberen de politieke partijen ertoe te dwingen, het hunne bij te dragen tot de vernieuwing van onze samenleving. Wij willen een betere, rechtvaardigere maatschappij, waarin vrouwen dezelfde rechten en dezelfde mogelijkheden - realiseerbare mogelijkheden! - hebben als mannen en waarin alle vrouwlijke en mannelijke mensen werkelijk gelijke kansen krijgen voor hun individuele en sociale ontwikkeling en aktiviteiten.

[p. 23]

mini enquête

Emmy Huf (47)

journaliste

Het maatschappelijk verschil tussen mannen en vrouwen wordt duidelijk voelbaar gemaakt en ik word er vaak mee geconfronteerd. Ik sta aan de kant van de Dolle Mina-acties. Als gescheiden vrouw met kinderen wordt je het leven praktisch onmogelijk gemaakt. Recentelijk bijvoorbeeld: ik stond in de laatste kleurenbijlage van het Algemeen Handelsblad, waar ik, als ladyspeaker bij modeshows, gevraagd ben hoe mijn eigen garderobe samengesteld is, geïllustreerd met foto's. Prompt daarop kreeg ik 3 anonieme telefoontjes. ‘Is je kut net zo lekker als je benen?’ en ‘Kan ik even langs komen, want je bent toch gescheiden, dan kom ik naast je op die fijne bank liggen’. Je bent meteen vogelvrij verklaard als gescheiden vrouw. In het soort werk wat ik doe heb ik geen last van mannenvoortrekkerij, maar wel als ik uitga. In de artiestensociëteit De Kring bijvoorbeeld. Ik kom er al 25 jaar, maar de mannen permitteren zich na mijn 2 scheidingen meer dan nodig zou zijn. Ga ik niet op hun avances in, dan ben ik een kakineus wijf en laat ik me door ze naar huis brengen, dan ben ik makkelijk te pakken. Dolle Mina vind ik geweldig. Juist de vrouwen van mijn leeftijd moeten zich actief aansluiten. Nu is het nog een beweging van studenten met jonge kinderen. Baby's kan iedereen opvoeden, maar grotere kinder en hebben andere opvangcentra nodig, vooral geestelijk.

Helga van de Berg ( )

vrouw van zakenman Sidney

Gelukkig bestaat er maatschappelijk verschil tussen mannen en vrouwen. We zijn nu eenmaal anders en dat zal wel altijd zo blijven. Of je wilt of niet, we verschillen van fundamentele functie. Op de dag dat mannen baby's kunnen krijgen bestaat er pas geen verschil. In de maatschappij zijn zelfs getrouwde en ongetrouwde vrouwen al anders. Je kunt n.l. geen behoorlijke carrière meer opbouwen zonder je gezin te verwaarlozen.

Ik vind Dolle Mina een overdreven zaak, naar mijn bescheiden mening. Ik ben bang dat ze zich vergalopperen, maar als ze zo graag willen kunnen ze hun gang gaan. Er zijn nog genoeg bezadigde Nederlanders, die zich niet mee laten sleuren. En we hebben een bekwame minister van Justitie die over ons wel en wee zal waken.