Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 158

[p. 144]

Hoofdstukken
Anneke Brassinga

1.

Alles (hoeveel?) is binnenstebuiten gescheurd en snijdt
sinds ik door de ruit ben gevallen van galerie Leeuwenbroek,
rue Jacques Callot, in het zesde. Nooit aarzelen!
Het was de dag na Kerst, de galerie potdicht
en de pui van glas - had ik maar om die postzegels
visueel te betasten mijn verre kijker bij me gehad.

Het regende pijpenstelen ook dat nog en Magritte
draaide zich om in zijn graf: niets te pijpen hier
al werd ik doornat en dan nog wel
in zo'n keurige buurt waar ze zelfs bij wondbreuken
(hier, aan mijn buik, het ereteken
waar ik een nier heb gedoneerd) op naaldhakken

over kinderhoofdjes marcheren - tegelijkertijd kwam,
met schepjes klawetterend en ballonnen doorprikkend
een complete kleutercompagnie in optocht
de speelplaats achter de Académie af. Smachtend naar
benen om in te bijten, wit als papier, zocht ik
een brug. De stad klaarde op tot zuivere kitsch.

[p. 145]

2.

O mijn vriend wij zijn ver afgegleden toen de wolven
nog huilden, in de langzame schuit zonder roeiers -
plagieer ik al? Ja, maar verbasterd
en die motorzagen komen toch wel op gang, in diverse
hoeken van het zwarte woud, maak je geen zorgen
over het welslagen van de mutilatie.

De tuitend rijmende sequens ingelijfd tot buit buiten
tijd. Maar je mag het niet verloochenen
noch met maggiblokjes noch met erwtensoep onzichtbaar
in de maag: hoe je mensen hebt liefgehad
is meer waard dan de afdruk van je scheefgelopen schoen.
Deze steen denkt aan Wenen, zei Rudolf Carnap

en je ziet jezelf wegsmelten in tranen bij de gedachte
aan de steen die, met een beetje geluk, over vele
eeuwen je hart zal zijn. ‘O vader wij zijn samen
geweest in de langzame trein zonder bloemen.’
Als ons eindpunt nadert in razende vaart
is het zaak snel nog te zeggen waar het op staat.