Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 157

[p. 59]

Gedichten
Atte Jongstra

Onze God Verschuyl

Voor Herman van Westerloo

Tijdens mijn vijfentwintigjarig jubelfeest als schrijver,
midden in de viering stond hij vervaarlijk op,
de drijver, roepend dat ik al mijn woorden had
ontvreemd en van zijn held gekopieerd, de
grote Verschuyl, bekend, vermaard, beroemde
doctor van het Grote Scrabblewoordenboek.

De spreker was een vriend, ik had hem
uitgenodigd - ‘waarvoor dank’. Mijn
letterdieverij zou hij niettemin ontscheppen
gaan, door uit mijn integrale werk weg te strepen
alle woorden die de grote Scrabbledoctor in
zijn spelersnaslagwerk voor ernstig bordgebruik
bewilligt.

Ik zag heel mijn oeuvre richting gallemiezen
gaan. Een werkzaam leven naar de Heer
geholpen door een overeerlijk lezend
speller van de lettersportafdeling. Scande
in gedachten mijn verhalen, romans,
gedichten ook. Vond ‘jectiel’, ‘verdemping’,
méér. Eigen woorden toch? Bracht deze
authentieke vondsten in. Hij ging ze zenden
aan Verschuyl voor diens nieuwste druk, zo
luidde de riposte. En zou dan alsnog voltooien
wat hij nogmaals noemde ‘mijn ontschepping’:

[p. 60]

 

‘Geachte jubilaris, uw woordwaarde worde u

 

voor de eeuwigheid ontnomen. Wij danken

 

nederig op de knieën onze god Verschuyl!’

[p. 61]

Een vers over de papegaai

Dit zijn geen coupletten van bruispoeder - er
is zin in. Niet als kapstokken vol zondagse
kleren van eigen maaksel, zonder lichaam,
zonder ziel - hier is het mij wel om het hart.

Er is veel moois in dit ding, al is er niets
oorspronkelijk - mijn inhoud werd al honderd
maal verwerkt. Gehaald van onder oude
heldenpruiken, degelijk bouwstof voor
de dichter, onverwoestbaar schier!

Scheppen hoeft niet zeer te doen. Deze
Openbaring kreeg de dichter van het laatste
Bijbelboek, toen hij bij Ezechiël te rade ging,
die de door Jesaja gehaalde vergezichten
van Zarathoestra in zijn lezers overschonk
- een stroom aan ware zienerspoëzie.

Putters. Overtappers. Wij dichters zijn de rijk
van kleur voorziene papegaaien, die hartig de
mensen en om en om elkaar met fraaie, oude
taal van adeldom voorzien.

[p. 62]

Drijven met Homerus

Zonderling om te zien hoe de een de
ander navolgt in vreemde zaken een
eiland in het zuiden vol mensen zonder
hoofd de ogen op de schouders en de
mond in de borst een eiland van autochtonen
met een reuzenbovenlip of een minimondje
groot genoeg om met pennenschachten
vloeibaar gevoed niet kunnende spreken
maar slechts een sissen van een Indisch
land van reuzen met één voorhoofdsoog
etende rauw vlees van vreemden.

Aangenaam om van Pygmeeën te dichten
of dwergen die vechten tegen kraanvogels
en bosmonsters, van verste oostmensen met
lange oren die het lijf bedekken en even grote
parasolvoeten zij liepen zo snel dat ze wilde
dieren konden vangen in hun loop.

En wat nu deze voorstelling is soms even
vreemd als onwaar napraten van Homerus
door de zaken voor te stellen als geheel
omringd en drijvende.

[p. 63]

Geluk

Bij mijn komst hier werd de strijd
met het overschrijverschap aangebonden.
Ik werd aan een indeling onderworpen
die me slechts anderhalf uur gaf. Toch
speelde ik het klaar om in die tijd reeds
vele malen onvolledig gecontroleerd zes
getypte alsmede geschreven blocnotevellen
geheel te voltooien.

Als ik niet meer overschrijven kan zal ik mij
volkomen leeg en rustig voelen en inslapen.
Vriend der vriendelijken, een zonnestraal glijdt
door het lover dan & geen zal zo gelukkig
zijn als ik.