Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 153

[p. 225]

Sybren Polet
In limbo

Herhaal: niets lijkt wat het is, en omgekeerd.

Herhaal:

niets is zich (als jij). Ik leef me dood, en omgekeerd.

Sterf zonder historie.

De ontmanteling van het duizendjarig taalrijk
in volle gang. Lijken spelen en hun dode dromen
realiseren.

Alles lijkwit, als in een nucleaire winter.

Maar ziedaar, zie die secondelange halfgod, een
mankpotige, octopusarmige, negenogige, zich al spelend
ontbinden tot halfmens, onwezen, aardappelgeest.

En willoos meedrijven op het eindeloze tijdverstrijken.

Tot hij, ziek van anekdotiek, zich opnieuw verpopt
in eindeloze onherkenbaarheden en

zich herziet,

verziet. Reëel in verbeelding, worden duidelijke dingen
voor hem een troost^*, een tijdelijke, tot ook zij opgaan

in overbevolking, taalrot, onwelkome woorden.

En daar verwijlt hij dan, verwijlt in afwachting van
welkome woorden,

die woorden, woorddingen, hun vormsel

als levende geestverschijningen tussen de vele
opstandige doden en zebragestreepte asielzoekersschaduwen.

Zo spelen zij weer mijn eigen ontstaan of voorbestaan.

* ‘duidelijke dingen zijn een troost’: Fernando Pessoa in Boek der rusteloosheid.^**

** Het citaat van Pessoa bij het gedicht ‘In limbo’ ging na het verwerken ervan mee bepalen hoe het gedicht zijn uiteindelijke vorm kreeg, richtte het poëtische materiaal, droeg betekenissen aan. Zodat tot op zekere hoogte het gedicht beschouwd kan worden als een uitgewerkte poëtische voetnoot bij het citaat.

[p. 226]

 

En langzaamaan vormt zich nieuwe historie,

 

of tegenhistorie.

 

En ik heb er - tijdelijk - vrede mee.

** Het citaat van Pessoa bij het gedicht ‘In limbo’ ging na het verwerken ervan mee bepalen hoe het gedicht zijn uiteindelijke vorm kreeg, richtte het poëtische materiaal, droeg betekenissen aan. Zodat tot op zekere hoogte het gedicht beschouwd kan worden als een uitgewerkte poëtische voetnoot bij het citaat.