Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 151

[p. 699]

Jan Lauwereyns
Lijmen

Het grindpad van de waarheid

Klinkklaar kijkend naar zonnestralen in verplantbare kleuren,

stellen we ons een berg voor van bladeren,

onherroepelijk gevallene, lichtjes roodbruin of groenig geel.

Vegen we nu de rode en groene op twijfelhoopjes

- snel, want straks gaat het sneeuwen - zullen we

de groenig gele scheiden van de roodbruine?

Op de kortwiekwijze van scherpe keien,

op het grindpad van de waarheid in puntige woorden.

Waar de mosgroene boomgeest zelden van zich spreken doet?

Net als de theewaterkleurige bijenkoningin,

of het in fraaie kimono gewikkeld wintermugje.

Laten we gewis de hark hanteren, voort, vooruit!

De hemel bulkt van het wit als de beleden oogbal

een bloedrood beeld opbrengt van hoe we

kennismaken met kuisheid, vertrouwen, vroomheid,

verzadiging, rust, en rood van een wijnrode vlek.

Stillezeediep zit geheid de wil geworteld

de vluchtwegen van sneeuwvlokken te begrijpen

als gebladerte, wenken bevallige kersenbomen in haar slaap

- bindweefselbeelden van bladeren voor ze

onder zijn gesneeuwd bij het zingen van het dwangbuislied

of hoe we niet ontkomen aan de wonderbare

eigenschappen die tuinen gezamenlijk bezitten,

geneigd in de gespleten stam of het rot gebladerte

te denken dat een algemeen idee van blad

gedeeld wordt door alle bladeren.

[p. 700]

Het bloembed van de werkelijkheid

Nimmer kiezen we de zwerfsteenvorm, leren we

holle voorwerpen te apporteren, knippen we

in de kersenboom, ofte veronderstellen we rood, groen,

blauw te gebruiken, wiedend van verluchting

de blinde harp slaand om een bloesemklank van deze

vrolijke geaardheid te doen ontspringen

aan het lessen trekken uit al die vage grasgedachten.

Wat zouden we rozige roodheid vernielen!

Echtelijke vlokken dwarrelen geroerd door wind langs

prikkelende heesters die de rotsbloktuin gestalte geven.

Waarom kon het niet een zwaluwachtige inbeelding zijn?

Waar de boeienkoning met moeite benaderd

in ene ruk van de tot de rand gevulde lotusvijver deinst,

het ondoorzichtige water met gladde stenen

waarop het wiebelachtig staan is, de lieflijke lelie begapend

zonder benul van hoe op het azuurblauwe uur

de onschuld verdronken kan, het leven een huwelijk

van hemel en hel, bezeten van het verlangen

muggen in te halen. Hoe de geïnspireerde kreten

kermen! We rijmen erop van avondrood

tot dageraad, benieuwd, besneeuwd, de vreemde

schreeuw te horen - ij dele kunst die tweemaal

twee keer schoonheid maakt van deze besnoeienis,

waar het verwerven van blad, het tonen

van bladeren, het omringend geloof toe, zoals

de alles troostende tekst, behoort.