Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 151

[p. 362]

Sybren Polet
Gedichten

Avatar. Avader

Het zoeken en vinden van de verloren tijd: hier!
Hier huist zij, in de dingen en in hem, even
invoelbaar als formule 1.

Rondneuzende gelukzoekers, tijdzoekers.

Zwerfbeelden.

Zelfs de stenen stralen geestkracht uit.

En de mensen?

Alleen op afstand verdwijnen ze elkaar. Fantoomdoders.

Dus: Om de dag leven en sterven.

Verloren herinneringen hervonden - van ver voor de oorsprong
na een blik in spiegelogen.

Van oorsprong naar oversprong.

*

Versteende tweelingfoetus geïmplanteerd en pas

dertig jaar later geboren.

Jij, je hebt je oorsprong gefantaseerd: wat volgde

werd ál reëler en levensechter,

werkelijkheid

vol goedgelijkend niets. Toekomstherinneringen,

hartverwarmende,

als in de derde helft van de spiegel of doorkijkspiegel.

*

En het is als gelukzalig wandelen

in het Eden van een herbarium.

Lokvogels. Bomen in blijde verwachting.

Experimentele travestietrozen.

[p. 363]

 

En wij opnieuw verliefd

 

(Waar komen al die navelloze schepseltjes toch vandaan?)

 

- de homo habilislippen tegen elkaar - de eenpersoons-

 

lichamen bijna huidloos en spiegelloos.

 

 

 

*

 

 

 

Een bonobovingerige dageraad. Herziene

 

zwerfbeelden, helderziend van de vreemde kleuren.

 

 

 

Laat hem tussen de luchtbeesten grazen, zich

 

verslikken in wind en licht en zich verzadigen

 

aan awater, hij avatar, avader.

[p. 364]

De nanaam. Anoniem

Ein ding und nit ein ding.
Angelus Silesius

Ieder de vrije ruimte

ter grootte van één lichaam.

Alle gebeuren aan deze zijde (gene zijde is met)
en dat is voldoende     plus

leegte en leegte   , alles

plusminus (aan déze zijde).

Medehistorische memen

(van voortijd tot (on)voorspelbare natijd).
(Tij en ontij.)

Nooit uitgespeeld (buiten het speelveld
binnen het speelveld):

wij, eeuwige premiejagers,

prehistorische azers op microwild.

Zijn speels kinderrijk hoofd tolt rond de aarde.
Zijn zon.

Hoofd, sta stil! Stil!

Verstild, zelf het onzegbare zeggen

(de naam voorbij laten gaan)

(de afdoende naam).

Stemmen! Stemmen!

(Instemmen. Meestemmen. Afstemmen.)
Alles in naam van de nanaam.

Anoniem.

[p. 365]

Aftalig

Ik word ál alfabeter. Correspondent.
De taal overdadig welvoeglijk,

weldadig aftalig, vol

middelpuntvliedende

gemoedsgesteldheden, ontbonden zwaartekrachten.

Ik raak ál vervreemder van tijd & getallen,

ik tel & vertel, zeg & ontzeg en het is

als zich verliezen in de oneindigheid

van eindige getallen:

je raakt al ziende uit zicht

van jezelf

en eerlijk gezegd, je verlangt zelfs

naar het analfabete, de taal

van microscopisch kleine verhalen

en bijna onmerkbare vóórgevoelens.

In mijn hoofden verbleken zienderogen de binnenwitters.

En langzaam word ook ik weer geheel virtueel.

[p. 366]

Kom van die ondergrondse berg af

Ik hurk boven een gat in de grond

en verricht mijn menselijkheid.

Grondeloos omphalos.

Engelen kruipen als maden uit de grond.
Onderaardse melkwegen van stervende sterren

waaronder zich hoorbare oorlogen voltrekken.

Je darmen kraaien driemaal.

Bovengronds,

de oerangst van de wedergeboren orang-oetan.

Lekenspelen uitgebeeld in dodemansproza

onder een zelfrepeterende regen.

Versplinterde verte overal verspreid

als gitkristallen.

Blindganger die driemaal kraait.

Echo zonder charisma.

Wacht nog een wijle voor we gaan rouwen.

[p. 367]

Handliefde

Mijn dame is gehuld in mooi.

Soms zijn we bijna onzichtbaar.

Allemanswit,

in ons en elders.

Maar meestal zijn wij zeer mededeelzaam
en strelen elkander zichtbaar, verwijlend
in een wijwereld vol handliefde.

En het is of je met voorzichtige vingers
een levenskrachtige zieke boetseert.

Hartstochtelijke bijna-doodkussen,

eindeloze, eindeloze.

Allemanswit. Niemandswit.

(1+1 is oneindig.)

Eeuwig huist in ogenblik.

:

Om ons de rondcirkelende winden.

Maanwater,

::

Wij voelen ons tevreden over ons hele lichaam.