Dirk van Weelden
In deze buurt met de hoge grijze huizen woonde voorheen de elite. Nog steeds worden de bewoners ingedeeld op grond van hun postcode beneden. Maar dat is inmiddels een lachwekkend misverstand, ook waar het mij betreft. De ware meesters en heren van de stad spreken andere talen en zetelen ver weg. Ze denken groter en sneller. Mijn diensten hebben ze al een eeuw niet nodig, dat is me aan te zien.
Als ik door de stad wandel met mijn honden verspreid ik een sterke geur. Die huist in mijn kleren en haren en hangt als een onwerkelijk groot lichaam om me heen. Tot aan het eind van de straat, tot aan de tweede verdieping, nog een kwartier na mijn passage is hij te ruiken.
Oud, maar onweerstaanbaar is mijn aroma. Nekharen staan overeind, misselijkheid en kippenvel komen voor, woede en lachbuien. Ik heb een elektrisch snelle toegang tot het binnenste van hun hersenstam. En ik
Auteursrechtelijk beschermd
