Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 150

Kamiel Vanhole

en hoopten dat niets hij het oude
zou blijven, dat de kou het verdommen zou
te bijten, het verlangen te schrijnen,
de pijn zoet te wezen.

En bang dat ze elkaar toch weer de duvel aandeden,
fluisterden ze dat we doodgingen, doodgingen,
en lieten een truffel van taal
in hun keel glijden,

ten prooi aan het vermoeden
dat ze honger zouden blijven hebben,
steeds meer honger naar steeds minder.

En ze braakten een vloek
om wat voor geen goud
bij het oude zou blijven.