Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 150


Monika van Paemel Het eerste licht, als schemer, maar vlug opklarend, blote voeten in het natte gras... en de zon, straal opgaand, nagloeiend in de avond, rust in het hart... en de regen, zilt op de tong, roffelend op het dak... en de wind ritselend in de blaren als een bosgeest of woest blazend over de vlakte, al mijn haren verward... en de zee schuimend als in lust of wild met water smijtend, de zee, om in onder te gaan en weer te verrijzen... en geuren van oksels en liezen, beestig intiem, zoals pels en vochtige neuzen en
[pagina 717]
kattengespin... en feestelijke kleuren van vergeet-me-nietjes, anemonen, rozen, bossen rozen, of die ene mystieke roos die alles vervult... en hijgen en kreunen, het zoet zwoegen van zelfvergetende lijven... en het schreien van een pasgeboren kind, als het mekkeren van een lam, maar driftiger, tranen in mijn ogen en volschietende borsten... en ‘en avant la musique’... het eerste licht, als schemer, maar vlug opklarend... Ik weet wat het is omdat ik weet wat het was en wat het - met een beetje geluk - over 150 jaar ook zal zijn.