Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 150

Leen Huet

Ik was een mens.

Dat zei Vergilius tegen Dante, in ‘Canto I’. Die verleden tijd is mooi, ook geheimzinnig, want door wie of wat wordt hij uitgesproken?

Ik was een mens, iets als een verre herinnering die met enige moeite wordt opgerakeld. Wanneer ik naar een pastelportret van een betovergrootouder kijk, zou ik die woorden kunnen horen, tussen geruis van rokken of getik van een wandelstok door. Ik was een mens, jij bent mijn nazaat, misschien zouden we het samen niet kunnen vinden, zoals dat in families gaat. Of misschien zouden we elkaar toch herkennen, aan gang of oogopslag of weerborstel.

Mijn vader bracht van de rommelmarkt een Dietsche Warande & Belfort uit de jaren dertig voor me mee. Alles daarin was volstrekt onleesbaar

[p. 691]

geworden, hogeborstzetterij, behalve een kort sober stuk over een kunstwerk. Evengoed voel ik me vreemd geraakt wanneer ik bij Dante lees: ‘Hij ging op weg, ik volgde in zijn spoor.’ Een zin uit 1300. Een kwatrijn van Emily Dickinson bliksemt nog steeds. En op de trein las ik een bijna verkruimelende pocket van Paul van Ostaijen, waaruit het gedicht ‘Februarie’ in zachte gloed oprees.

Op een nazaat hoop ik niet. Wel zal er altijd nog een lezer zijn voor wie Dante, Dickinson, ja ook Van Ostaijen als sterren tussen takken pinken, minuscule kijkgaten in een gesloten hemel.