Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 150

Paul Demets

Het bloedt takken, het sneeuwt uitgelezen.
En sneeuwt het meer nog, verzilvert het licht
abject mijn scherm, naar de letter. Hangen mezen
af, pikken ze de geoliede pitten, zetten vlokken

de kat op stelten: al dat wit dat jij me toont,
mij de ogen uitwrijft. Sneeuw al uitwaaiend
over sneeuw, geschreven in dat venster.
Terwijl ik binnen verzink, lood in mijn schoenen,

[p. 667]

 

geïnkt. Opgeslagen. En cirkelend rond

 

het lamplicht, tintelend in mijn vingers, sleep je mij - bestand

 

tegen bloedverlies, beenderwitte tafel -: save. Back-up.

 

Uitgezaaid, een masker op. Een al bijna gemoedelijk

 

 

 

voelen, of het gedrukt staat, aan een knop. Het is

 

geen gezicht. Wit komt van de tijd

 

het schrift aan het licht.