Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 150

[p. 666]

Jozef Deleu

Hoewel de taxichauffeur maar enkele woorden Frans
spreekt, praten wij rustig onderweg van Kraków naar Oswiecim.
Hij weigert de naam Auschwitz in de mond te nemen.

Naarmate wij naderen antwoordt hij moeizamer op mijn vragen.
Hij rijdt ook trager. Als wij Oswiecim binnenrijden zegt hij
vriendelijk maar kortaf: ‘C'est ici, votre Auschwitz.’

Wij spreken af. Vier uur later. Het is middag. De zon staat
hoog aan de hemel. Ik loop blok in blok uit. Bekijk de
restanten en de foto's. Sta verstijfd voor de dodenmuur.
Er is geen ontkomen aan de walg in het crematorium.

Plots denk ik aan de warme zomers uit mijn kinderjaren.
Ik was zes toen het moorden hier hoogtij vierde.

Vier uur lang loop ik mij te schamen mens te zijn.