Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 150

[p. 654]

Stefaan van den Bremt

1

Zij staan op het plantsoen te kleumen
en de dagen korten. Ze staan er in weer
en wind die hen uitkleedt. Ze staan er,
het is of ze knikken (of wuiven ze
het daglicht uit? het donker toe?),
de linden die gelaten en met gratie
dat bedaagde loof verliezen, zoals
groten van de aarde afstand doen.

2

Zij staan op het plantsoen te bloeien
tot in de lengte van dagen, steeds weer
staan zij te bloeien voor het eerst
waar schaduwen lengen en wij
schoorvoeten en nog even over-
moedig plots mekaar de huid vol
zoenen onder bloesems die doen
slapen in die kleinbladige schaduw.