Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 150

[p. 261]

Peter Holvoet-Hanssen
Gedichten
Naar de vaantjes II

Bij een witte raaf

In Ruiselede ligt de kermis plat, dus drijft de wind
de Sint naar Spanje en verstijfselt roze lucht tot mist
het deemstert boven de fabriek des doods waar ik nu schrijf

Zie rookpluimen ten hemel, moeder ligt er gloeiend bij
muzak die boven haar hoofd Winchester Cathedral fluit
gedachten als mortiergranaten, yeah where is my mind

Het borrelen, het bliepen, wachten op het piepen - denk
ik zag de katten vallen uit de bomen, stukjes mens
verzameld door een horde kinderen, schiet nu toch op
met je gedicht, geen hond die het leest, slechts jij en ik

Verstilde sneeuwbloemverzen aan de stengel van de roos
dus doe die onderzoekshandschoenen uit, de maskers af
en weg die monitor, de bloeddruk van mijn moeder blijft
op nul - ik mag niet klagen zei ze steeds, al kromde ze
van pijn - ze vliegt weg in een vissenschool die vuurwerk maakt

Ik wist het zegt haar witte kleindochter verwaaid want 's nachts
zat er een zwarte spin groot als een huis onder mijn bed
leeg maar wie weet is er voor dode mensen een planeet

De foor is donker, botsauto's die draaien rond de maan
bij de lift een man die vrouw en drie kinderen verloor
bij Ruiselede waar gehaaid de sterren flonkeren

13 december 2004

[p. 262]

Voor de troostelozen

Zo ik verdwaal, doe me de weg terugvinden prevelde ze
geen vliegwiel der snelheid brengt je moeder terug
geen goudwolkje op de begrafenis van de pechvogel
het gat in haar been werd een put in het slijk naast het graf van
de man die op zondag cultuur bracht op de radio

Daar sta je dan met je mond vol tanden, gevlucht naar U-A-A
met je spiegelspel en je poëticaal verantwoorde kijk op de dingen
te staren naar het mooie woord tsunami of verkies je een
tsoenami, kaperskop - water waar normaal de hemel staat
de Zwarterik lacht bij zilveren lucht de Granderik uit

Kom binnen, drink wat van die zwijgende tranenthee

Neem je schelpenhoed af voor d'aanzwellende slachtoffers
een speelplaats vol kinderen geklutst als een zwart ei des doods
weg koraal, stink maar mensen, 's nachts schijnt de zon toch voort
proberen niet te creperen bevend voor de tang der zee
sterren rapen op een rottend jaar dat achter de knekelbergen

met mokerslagen - drie generaties tegelijkertijd - verdwijnt

26 december 2004