Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 149

[p. 334]

Saskia de Coster
AAAAAAAAAA

Van links kwamen de verpleegsters, zwaaiend met spandoeken.

Van rechts kwam ik. De betoogsters hadden net de aanval ingezet. Aangespoord door een kogelronde verpleegster rukten ze op. Hun handen vuurden pillen af, uit hun monden kwamen moeilijk verstaanbare kreten. Het plein werd bestormd, de mensen vluchtten, in een oogwenk was het plein ontruimd. Ik laat mij nergens verjagen... Ik bleef naar de verpleegsters staan kijken, een pakje in mijn hand. Parfumwolken dreven mijn richting uit.

Op het bureau van mijn vader, die in Israël aan het filmen was en al vijftien maanden vergat terug te keren, lag al die tijd een pakje voor zijn minnares stof te verzamelen. Vanmiddag had ik het pakje in mijn tas gestopt. Ik ging het op zijn bestemming brengen; mensen kunnen wandelen maar pakjes zijn afhankelijk voor hun vervoer. Als tussenstop was ik net nog eens langs de school gegaan. Tijdens mijn afwezigheid was er een nieuw voetbalveld aangelegd, merkte ik. Ik probeerde ook even mijn klasgenoten op te zoeken, maar de grijze deuren in de mistgrijze gangen waren al te gelijkend.

In de beslotenheid van een wc-hokje haalde ik het pakje uit mijn tas. Ik betastte het en probeerde de inhoud van het geschenk doorheen het papier te raden. Maar ik voelde onbekende vormen waar ik niet wijs uit raakte. Het leek wel een rubberen letterreeks, een BOB-sleutelhanger, maar dan met een woord passend voor een minnares. Seks of zo. Ik stopte het pakje weg.

(Misschien dacht mijn vader op dat moment in Eilat, terwijl hij op de overbelichte markt met een camera in de hand tussen dadels en granaten en voortgolvende lichamen liep, ook aan het woord voor zijn minnares.)

Op het plein probeerden de vrouwen boven het geloei van hun voetbaltoeters uit te schreeuwen. Enkelen hieven een kruk ten hemel. Lege rolstoelen daverden het plein op. Een vrouw hield haar in gipsverband verpakte armen stijf voor zich uitgestrekt, als een slechte acteur die slaapwandelaar speelt. Er zat een vlieg op haar neus die ze niet kon

[p. 335]

verjagen. Meer verpleegsters naderden. Rolstoelen denderden mij voorbij. De verpleegsters keken me aan. Hun woorden werden door hun woede en de wind uiteengereten. Ik was ingesloten, ik volgde de cadans van hun woorden, marsmuziek die mijn lichaam drilde, mijn benen bewoog, mijn mond opende. Ik begon mee te roepen.

Drie vrouwen met ieder een rubberen reuzenspuit vol rode vloeistof in de hand, die luid ‘uitzuigers’ hadden lopen schreeuwen, prikten me in de elleboog en stelden voor dat ik luid ‘AAAAA’ schreeuwde, terwijl zij me achternazaten. Ik zette de spurt in tussen de betoogsters.

Ik verbaasde me over de veerkracht van de vrouwenlichamen, de hardheid van de ringen, de goorheid van de woorden en de afmetingen van de handtassen - hele krokodillen en struisvogels bengelden aan hun polsen. Ik werd voortgestuwd door de vrouwen. Opgetild. Ik dreef op een zee van handen.

Toen rees zij naast me op, een diepzeeduiker die bovenkomt, haar ogen oceaanbodemtroebel, haar huid kristalhelder... Ze paste haar vaart aan de mijne aan en legde een hand om mijn schouder. Een gezicht dat mij vertrouwd toescheen, dat geen leeftijd had want echte schoonheid is tijdloos. Een lichaam van verpleegkundige efficiëntie, niets teveel of te zwaar, een lichaam dat behendig tussen bedden door zwenkte.

‘Jij’, riep ze in mijn oor ‘hoeft me niet te vertellen wie je bent, dat zie ik zo.’ Ik gloeide. Zij knipoogde. Ik ook. Dit kon iets worden.

‘AAAAA’, vanuit mijn ooghoek zag ik de rondzwabberende spuiten weer aankomen, ik schreeuwde zo luid ik kon, ‘AAAAA’, zo luid ik kon want het was ook haar betoging, het was voor haar belangen dat ik opkwam. ‘AAAAA’ klom diep uit mij op. Ook zij verhief haar stem. Onze stemmen versmolten. Een betoging als voorspel.

‘Zorg voor de zorg’, ‘meer poen minder pijn’, loeiden de vrouwenstemmen rondom ons. Tien straten verder, bij McDonald's, werd een pauze ingelast. Protestborden werden in de paraplubak geplant, de helft van de vrouwen stormde naar de koffieautomaat, de andere helft naar de wc, de drie vrouwen stonden hun reuzenspuiten met gratis ketchup bij te vullen.

Zij verdween in de wc's. Eindelijk drong tot mij door wie zij was. Ik kon mezelf wel neerkloppen met een van de borden. Bij de wc had ik haar al gezien. Thuis. Zij was de minnares van mijn vader, zij wachtte op het pakje. Ik voelde of mijn tas nog op mijn rug hing en liep weg. Nu pas werd ik gewaar dat mijn kaken haast uit de gewrichten waren. Ik: een krokodil die haar bek te wijd heeft opengesperd om een vis te vangen.

Ik was echt achterlijk, ik kon beter naar school gaan. Ik wilde een voorbijganger het uur vragen, maar bracht slechts een schor gekerm voort.

[p. 336]

Het was avond, bijna nacht. Zuigend op het muntje dat ik gekregen had van een van de verpleegsters liep ik langs de straat. Ik ging terug naar huis. Ik kon haar het pakje later wel bezorgen. Verstopt in een pizzadoos, zelf zou ik me vermommen als een loser met een brommer.

In de woningen van de stad wachtten de mensen nog even vooraleer ze de lichten aanstaken. In de keukens sneden vermoeide huisvrouwen in hun onzichtbare vingers, in huurkamers tastten lichamen door het duister naar elkaar. Zwoele AAAAA's gaven het genot nog een duw in de rug. Pijn-AAAAA's van huisvrouwen verdampten boven hete aardappels op de aanrechten.

*

De volgende dag, een zaterdag, wandelde ik met mijn zusje door de uitgeregende stad op zoek naar nieuwe meisjesschoenen. Op de gladde dansvloer van het marktplein trippelden nog enkele duiven rond. Mannen in oranje pakken stonden de pillen van de betoging bijeen te vegen. Een grote rubberen spuit leunde lamlendig tegen de gevel, gevuld met ketchup, als een ontkurkte maar nog volle fles wijn na een mislukt feestje. Mijn zusje en ik liepen verder, haar handje in mijn hand. Plots riep mijn zusje AAAAA, greep naar haar enkel en draaide zich om.

Achter ons stond Bruno Begart met zijn witte stok. Hij maaide met de stok in het rond. Bruno was een jeugdvriend van mijn vader en had, voor hij zwavelzuur in zijn ogen gekregen had, documentaires gemaakt over olifanten, truffelzoekers en bestraffing van overspel in Bopal. Bruno's ogen stonden als twee druppels melk in zijn gezicht. Mijn zusje keek woest naar hem.

‘U loopt mij voor de voeten’, zei hij.

‘U zit ons op de hielen’, zei zij.

‘De kinderen van Pieter’, knikte hij. ‘Wij gaan iets drinken.’

Vakkundig tastte de witte stok het mijnenveld van de stoep af, wandelaars sprongen verschrikt voor ons uit.

‘Niet veel van zegs’, zei Bruno.

‘Te veel betoogd’ piepte ik.

Bruno leidde ons door de zwalpende straten.

Hij bracht ons naar een bar, waar we plaatsnamen tussen mannen die hun vederlichte verhalen over vrouwen in een bad van whisky dompelden. Hun nevel van woorden verspreidde zich en ging in vlekken voor de ramen hangen.

Bruno zei dat hij zoals vele blinden een visionair was; hij zag het vuur gloeien in mij, ik was de opvolger van mijn vader. Toen ik protesteerde dat ik nog nooit een camera in de hand had gehad, werd hij kwaad. Je

[p. 337]

mocht nooit opgeven, moest elke kans grijpen, ook hij zou op een dag weer filmen.

Mijn zusje klom op mijn schoot. Ik gooide haar in een brandweergreep over mijn schouder. Ondersteboven hing zij aan mijn rug. Ze kneep me hard in de bil en lachte om de piepgeluiden die ik voortbracht, tot ik haar met een reuzenzwaai weer omhoog gooide en opving. Toen ik haar zo zag, haar kogelronde, gloeiende gezichtje in mijn armen, haar ogen die al het licht opslorpten, haar haren als scheepstouwen die een storm hadden getrotseerd, wist ik dat ze een mooie vrouw zou worden, achter haar verlangens aanhollend, zoals kwik in een thermometer achter warmte aangaat.

Bruno Begart zei dat hij de oplossing gevonden had, dat katten in het donker kunnen kijken, hij zou kattenogen laten inplanten, en toen de Perzische kat van de eigenares over de tafel liep, knipte hij het dier tussen zijn ijzeren vingers haast de strot over en verdween ermee in de nacht. Vreemde wereld.

Wij wandelden naar huis. Mijn AAAAA-kreten hingen nu samengepakt in wolken boven het plein. In het ziekenhuis probeerden dunne AAAAA's de nachtelijke pijnen te verlichten, terwijl nieuwe mensjes met vochtige AAAAA'tjes duidelijk maakten dat ze eraan kwamen, beide voeten op aarde.

Voor het slapengaan dronk ik nog wat wijn. De fles leek me iets toe te fluisteren toen ik mijn mond op haar ronde mond zette. Stille klanken, zachte letters achter glas en ik te schor om iets terug te zeggen. Ik kroop in bed, een zieke die door dromen verzorgd wilde worden. Al gauw viel mijn mond open en voelde ik de slaap in mij kruipen en ademde ik langzaam. Mijn bed begon onrustig langs de muur te schuiven en gleed traag weg in de diepte waar dromen rondlopen. Mijn lichaam kantelde zacht in de oceaan van de slaap.

Ik zag een man en een vrouw die op elkaar afstormden terwijl ik hen toejuichte. Ze vielen in elkaars armen als twee instortende muren. Ik stond daar en hief een kam boven mijn hoofd, klaar om de vrouw in twee te klieven of haar haren te kammen, ik twijfelde nog tussen kapper of jaloerse geliefde. Maar toen kreeg ik zelf zo een geweldige slag in mijn nek, dat ik buiten kennis geraakte. Het volgende moment stond ik me te vergapen aan een olifant. De olifant boog zich voorover, tilde me bij mijn middel op. De krachtige slurf hield me even in de lucht. Opnieuw kreeg ik zo een dreun dat ik even niets zag. De olifant had me weg gekatapulteerd, tot ver over de vlakten van mijn slaap. Tot in mijn bed.

Terwijl mijn bloed nog naklopte van de slag en de dromen en de drank, was mijn zusje de kamer binnengekomen. Ze kroop naast me, drukte koude beweeglijke teentjes in mijn zij. Ze zette de televisie aan, sloeg

[p. 338]

haar armpjes om me heen en duwde zich van me af terwijl op tv twee lichamen in een omhelzing gleden. Ze riep dat ik er vuurrood uitzag.

En ik, oververhit, high van een hele nacht naar voorbijsnellende dromen te kijken, voelde nu ook de koorts.

Ik werd weer wakker toen ik op de gang een vreemde hoorde praten. Even later keek een paar onberekenbare ogen me vanachter bekraste brillenglazen aan.

‘Mond open.’ De dokter porde een spatel diep in mijn keel.

‘AAAAA,’ zei de dokter streng. Ik stikte.

‘Griep’, zei de dokter. Hij schoof zijn bril op zijn neus, krabbelde iets op een papiertje en verliet het vertrek.

*

Een paar dagen overgeleverd aan de slaap. Enkele onbestemde dromen zoemden en krabden in mij en ik gaf me maar over.

Ik zag mezelf op een motor zitten, van kop tot teen in een strak lederen pakje gestoken. Te midden van een troep motorrijders reed ik over een grote vlakte in Mongolië. We bevroren haast in onze leren pakken. We waren nog niet veel opgeschoten toen een sneeuwbui de motors een na een van de weg veegde. De enkele motorrijders die overbleven, hielden halt en zetten hun helm af. Mijn vader was een van hen. We lieten onze motors warmlopen en gingen aan de uitlaatpijp zitten en staken die in onze mond om zoveel mogelijk warmte te vangen. Onze lichamen werden ballonnen. Het licht uit de uitlaatpijp was gloeiwit.

‘AAAAA,’ hoorde ik. Toen ik opkeek, zag ik mijn zusje. Haar vingertjes probeerden mijn mond open te pellen. ‘Zeg nog eens AAAAA’, haar ene handje duwde een koele thermometer onder mijn pyjama, haar andere handje scheen een ijzeren penlight in mijn mond. Ik richtte mijn hoofd op, mijn tong spartelde.

Vierduizend kilometer verderop, in een hotelkamer in de stad Eilat, hing mijn vader met een van inspanning raspende ademhaling gebogen boven een vrouw, een inktzwart stukje kant geklemd tussen de tanden. Zijn vingers wreven over de boog van de vrouwenheup, drukten op de huid en de letter AAAAA kwam boven, happend naar adem, een AAAAA gedompeld in de inkt van de nacht. Uit twee monden kwam AAAAA, een lang stoten van AAAAA's.

Op datzelfde moment hapte ik - in het huis waar ik en mijn zusje hadden leren spreken en lopen, waarin we al vijftien maanden alleen onze gang gingen, het huis dat kromp naarmate wij groeiden - naar adem en het gloeiende, ijzeren licht raakte voor de tweede keer de klanken aan die op de bodem van mijn lichaam lagen. Ik stampte in het kluwen van

[p. 339]

lakens en ik stamelde en werkte me stampvoetend, luid AAAAA schreeuwend, naar het hoogtepunt van mijn koorts toe.

Een laatste keer sidderden het bed en het tapijt onder mij. In de kamer keerde de orde weer. Ik ging rechtop zitten, duwde mijn zusje van me af en geeuwde het laatste restje sufheid uit mijn lichaam. Mijn zusje lag honderduit te vertellen, ze ging me meteen meenemen, de nacht en de stad in, om de verloren tijd snel in te halen. Ik zei dat ik eerst nog een pakje voor papa moest gaan bezorgen. Ik voelde me gloeien terwijl ik de woorden uitsprak.

Haar voordeur. Huis dat heen en weer wiegt in de nacht, de nacht waar sterren hangen en hoog boven mij oorverdovend tegen elkaar opbotsen, (een geklater als duizenden kristallen luchters die op een hoop worden gesmeten), de nacht waar ook de dromen zijn, geurend naar sterrengeel en citroen, terwijl mensen stokdoof of slapend of slapeloos en met oordopjes in bed liggen. Of bij voordeuren twijfelen. Ik buk me om het pakje in de gleuf van de voordeur te stoppen. Of bel ik aan? Ik ken trucjes, ik ben een klungelige dief met een bankkaart, ik glijd mijn bankkaart in de opening tussen muur en deur. De deur beweegt, het huis geeft mee. Ik duw de voordeur open. Een open huis, slecht beveiligd, met een bewoonster opgesloten in haar slaap en bed? Ben ik gek? Ik handel als een kind van mijn vader, die overal ter wereld huizen binnenwandelt, in een bed stapt als in zijn eigen pantoffels. Ik ga door de gang en het donker de trap op. Ik hoor mezelf diep in mijn lichaam ademen, er zit een tikkende wekker in mij die elk moment kan afgaan. Ik droom dit niet.

Boven aan de trap duw ik een deur open. Plots kraakt het huis, alsof het even zijn gewicht verplaatst, van been verwisselt. De straten verleggen een moment hun banen, de sterren bukken zich voorover, en ergens verdrinkt een vis. Ik buk me over haar. Een bleke arm komt onder de donsdeken uit. De verraste hand die in het duister tast, voelt een lichaam. Ze neemt me bij de pols. Ze neemt mijn pols als een verpleegster, en denkt ondertussen dat ze droomt.

Wat doe ik? Ik ben ziek, dat weet ik. Uiterst voorzichtig ga ik naast haar liggen. Ruw trekt ze me mee onder de lakens, als een dier dat zijn prooi meesleept in zijn hol. ‘A’, zeg ik. Op ditzelfde moment houdt ook mijn vader in het nachtelijke zwembad van een andere minnares in Eilat zijn adem in.

Voorzichtig stappen mijn vingertoppen over haar lichaam. De hele nacht. Misschien leggen ze wel de hele afstand tot Eilat af.