Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 147

[p. 42]

Elma van Haren
Hoe de dag marcheert...

Gevuld met roodborstige regen is vandaag de stad vertrokken,
vanaf het startsein voor dag en dauw;
de heipalen die de grond indreunen, de daverende treinen, die

langs je bed dit gebied in beweging zetten, de grond de lucht in tegelijk.
Luidruchtige bedrijvigheid tegenover
geritsel en geschuifel in het parkje voor het huis,
waar onlangs elke schutting (die voor de decoratie)
pardoes werd afgezaagd.
Er waren daar veel te spannende paadjes, waar hijgende honden en
straatschuimende, soms wat woeste personages onstuimig gebruik
van maakten.

Platzak in de parken en de stegen van de stad.

Jij loopt daar, stikkend van een plotselinge hitte, langs de glinsterend
groene deuren van de oude huizen.
Een duif schuifelt verdoofd over de stoep, zijn vleugels uitgespreid.
Verderop een muis,

hijgend op zijn zij met een als in olie

gedompelde vacht.

Achter de ramen blauwe katers.

Je verlangt naar koelte van om het even

een kerker, kelder of een kerk.

Als het maar een sacrale koelte is, doordrenkt van een door de eeuwen heen
gekerm, gekraak of kregelig geprevel, dat uit de kille stenen kruipt
en zijn vingers klam rond je armen legt,

en je lichaam huiveren mag.
Het vouwt zich in elkaar,

versleten harmonica.

Op sommige plekken zo verteerd, dat als een beeld daarvan
op een televisie zou verschijnen,
die plekken bedekt zouden zijn met

aan- en uitknipperende blokjes.

Want waar de binnenkant

naar buiten dreigt te puilen,

mag niet worden herkend.

Zo zijn de regels, waar je niets tegen kunt beginnen.
Zo keek je 's avonds naar beneden en zag, hoe
juist onder de lantaarnpaal, man op vrouw de auto liet deinen
in een gooi naar de liefde in het wilde weg.
Zo vaak ook hoor je buiten

de behendigheid van twee Brazilia(a)n(s)en

zich meten met het vallend blad,

elegant gedwarrel van de een

na de ander, ach...

[p. 43]

 

Ondertussen heeft de stad vandaag haar zoveelste PC Dumpdag georganiseerd.

 

Brieven arriveerden, terwijl de auto niet wilde starten en

 

iemand geërgerd zei:

 

‘Jij altijd met je kleinigheden!’

 

 

 

Maar details worden in ons geheid als heipalen in de aarde iedere ochtend.

 

De hele dag haal je je open aan die haken en die ogen en

 

volg je het spoor van broodkruimels of kiezels

 

al naargelang -