Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 147

[p. 361]

Erik Spinoy
Gedichten

This timid life of Evidence

Keeps pleading - ‘I dont know’.

Emily Dickinson

Wat die witte dan wel
zeggen wou?

Wat zegt vuurwerk
hoogtevrees
een hartaanval?

Als zaaier zaait ze
maanzaad
in u uit.

Als beker lest ze dorst
met ongewone wijn.

Als brandglas steekt ze
kaarsen aan die
onvoorzien

in anderen gaan
ontbranden.

[p. 362]

 

Soms danst de ziel

 

zoals een bom

 

en vliegt bijna

 

 

 

als hommel zwierend

 

op een schommel

 

vol met rozen.

 

 

 

Soms loopt de ziel

 

als in verband

 

door dokters

 

beulen

 

ingepakt

 

 

 

aan elke voet een

 

ketting en een

 

loden bol

 

 

 

en zucht of nooit meer

 

een bevrijder kwam.

 

 

 

Eenzelfde lip verwelkomt

 

nu de liefste dan weer

 

de verkrachter.

[p. 363]

 

Naast hoge witte wetten

 

staan paleizen waar

 

geweld regeert en

 

zwartste misdaad,

 

 

 

naast geweld plezier

 

dat in de spiegel kijkt en

 

daar een pijnbank ziet.

 

 

 

Reizend naar de verre stad

 

van ether, schitterend

 

door afwezigheid van

 

koepels, spitsen en frontons

 

haar dwalend kadaster van

 

morgens en hectaren

 

haar finale overwoekering

 

van kloostertuinen

 

rozenperken

 

loggia's

 

 

 

vanachter mijn vitrage gezien.

[p. 364]

 

Als jij en ik hier

 

op een plaats

 

gaan staan

 

 

 

dan enkel om die gauw

 

met neergeslagen ogen

 

weer aan anderen

 

af te staan.

 

 

 

Wij kunnen

 

van zijn leven

 

toch nooit

 

echte maatjes zijn.

 

 

 

Daarom verkiezen wij

 

alleen te wonen in

 

dit delinquent paleis

 

waar geen vorstin

 

gezag voert over

 

nar of kamerjuf

 

of palfrenier.

[p. 365]

 

Hoe saai

 

dit iemand zijn.

 

 

 

Ik sta voor u

 

omdat ik niet

 

met zekerheid

 

besta.

 

 

 

Huishoudster die

 

de kasten boent

 

en vloeren veegt

 

 

 

en dan haar rijk

 

aan spin en vlieg en huismijt

 

overgeeft.

 

 

 

De sneeuw van stoepen ruimt

 

en zo

 

 

 

aan verse vlokken ruimte geeft.

[p. 366]

 

Ze gingen dood

 

ze viel alleen

 

een

 

 

 

raar wit wijf

 

dat gemberbrood en koek

 

met esdoornstroop

 

in manden neerliet

 

uit haar kamerraam.

 

 

 

Geen leugen

 

hield haar staande dan

 

de leugen dat

 

de leugen moet

 

gesloopt

 

 

 

uit alle macht.

 

 

 

Een kracht gaf het

 

die sneeuwblind maakte

 

voor de rest.

 

 

 

Of het dit

 

waard was ook?

[p. 367]

 

Het was een geloof

 

als een ander.

 

 

 

Het was niet slecht

 

het was niet goed

 

in Gods volstrekte termen.

 

 

 

Het hield me recht

 

het liet me doen

 

het hield me vast

 

een spook op jaren

 

dat me vallen liet

 

in zoiets

 

 

 

als de Dode Zee

 

waarin ik ook bij zinnen

 

toch al dreef

 

alleen nu

 

 

 

weerloos uitgestrekt

 

kruipdierlijk en

 

koudbloedig

 

week van vlees

 

en alles zo

 

onmenselijk

 

stromen latende.