Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 145

[p. 578]

Paul Demets
Freeze

I

Net zo'n gezicht gezet. Handschoenen aangepraat,
mouwen buitenmaats. Hij gewaagt van het zingen
in die strik; hoe op de adem een klapzoen
de lippen ritst. Volgspot loopt aan,

zijn lach hangt waar de temmer niet komen mag.
Een luipaardtong klimt met overgave langs.
Lekkers leest proevend, zoet opent de roos
als napalm, kleumend daarna (blijf daar vooral af).

Nu nog zijn jas, zijn das met stippen, zijn hoofd dat
naar grootspraak staat. Welk gebaar is fel gesmaakt:
hoed, dubbele bodem? Oren houden zich voor dood
bij het wijsje. Straks weigeren jouw lippen

dienst, verdooft plaatselijk een ijsje.

[p. 579]

II

Verscheurd al zien we de mokkende muilen.
Een voorhang begeeft, verdonkeremaant avond.
Poezelig sluipen ze langs de dompteur. Geen
sprake van vlakte, draven, het leeggenoemde ondervragen.

Op de voet volgt hij, maar altijd half.
Hun ruimte de ruimte die wijkt: gedrentel
onder de sterren. Tussen de zitjes spant de stilte
aan. Knallend leer als potloodstrepen: hij zet hen

in hun trekken neer. Applaus erover. Spons. Ze laven
zich aan neonwater, gaan spinnen, worden dons.
Te veel eelt, maar fraai pluimage. Versuikerd
tot de sluitertijd. Dat werpt een ander licht:

gesteld dat wij iemand, die iemand. Hij onze gage.

[p. 580]

III

De volgende regel beveelt de stalmeester
en rolt zijn zweep. Soepel gaat een poedel
met zijn tongval door de hoepel. Hierrr.
Een schreeuw dwaalt; hij is goed in ruimte

laten, zolang hij zijn adem. Deze kraai
zit om kinderkelen verlegen, zo woorden
happend uit zijn pandjesjas. Het sneeuwt,
sneeuwt een schimmel en wat men al

niet temmen kan. Zijn hoed afnemen,
de teugels strak (laat schieten die gedachte),
en stevig in het zadel. Op het verhoog
narcotisch dat verschrikte oog. Nu, ja, nu, denkt hij

het heden. In andermans lichaam wordt hij rondgereden.

[p. 581]

IV

Ze haalt uit in het zwerk. Benen gooien hoge
ogen. Is een voet al niet meer van haar, gaat
ze zitten, veelarmig lijf gevleugeld. Een heup
zoekt de stolling van het touw dat haar beteugelt.

Zo gaat een hand haar eigen gang, verzeilt
in een kamer, overwint weerstand, halfvol glas,
de tafel. Tijd pendelt, gaat bij stilstand
overstag in contorsie van uitweidend heden.

Ze bloeit in haar schouders, striemt het middenrif.
Haar silhouet loodlijn die haar hoogte laat nemen
- dan voor de vorm. Rotatie, nog op zijn schoonst.
Hoe haar handen daarop ingrijpen: dat als strijkers.

Het nakijken heb je. Deze kamer heeft ze uitgewoond.

[p. 582]

V

Maar in wie komt dit op? Pauze. Die met grijze
waaiers wuivende zondagsbroeken krijgen
het roedelopen niet verstopt. Ze wijzen
de haard: de huiverige handjes tussen de wagens.

Hoe gedeisd, voeder op de vloer, men vaker
zijn gelijke is. Een kooi kleedt dat in.
Dichtbij het gordijn gereden de kist: was zij werkelijk
en waar? Witter de dame, haar gezicht niet moe

tevoorschijn te springen; nergens van het verdwaalde
een scherf, het deel alsof. Een witte hals,
die in mannelijke gedaante, uitgevallen naar
het water, teruggestoten, tot hij haar dicht laat.

Haar gelijke. Niet dat je dat werkelijk ziet.