Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 144

[p. 498]

Lieven de Cauter
Gedichten

Ode aan onsterfelijke kamikazepiloten

Allereerst, gij, Jimi Hendrix,
Waarom hebt gij ons verlaten?
Waar is de waterval van uw gitaar?
Uw ‘Band of Gypsies’ was een monument.
Daarbij vergeleken verbleekt Botticelli.
‘Zijn gitaar was een orgasme,’
Stond in een weekblad dat ik las
Voor ik wist wat dit betekende.
‘De laatste jaren leefde hij gratis
Van seks en verdovende middelen.’

U zult begrijpen dat ik daar wel
Even van ondersteboven was.
Maar ze mogen zeggen wat ze willen:
Niemand demonteerde als hij
Het Amerikaans volkslied.
Star Spangled Banner:
Voor u, Jimi, hangt in
Dit gedicht de vlag halfstok.

En gij, Janis Joplin,
Op de hoes van ‘Pearl’
Ligt ge schoon. Met die pruik
Daar op die chaîse-longue appelleert
Ge aan een antieke orgie
Met veel borsten en druiventrossen.

Als de gespierde naakten van Luca Signorelli
Was uw lenige lichaam, en rauw als

[p. 499]

 

De gedurfde raccourci's van Mantegna

 

Uw doorrookte stem.

 

 

 

Het pleit voor u dat Cesare Borgia

 

Erg onder de indruk kwam

 

Van uw gepassioneerde zang

 

En uw verbluffende benenspel.

 

Het is gekend, hij las al uw interviews.

 

Om u ontsloeg hij Macchiavelli.

 

 

 

En gij, Jim Morrison van ‘the Doors’,

 

De open deuren van de waarneming

 

Hebt gij met veel gedruis nog eens ingetrapt,

 

Als een apocalyptische ruiter die uit een storm

 

Over de rivier der nevelen komt gestrompeld.

 

Ook gij kwaamt niet terug.

 

 

 

Uw ogen stonden al heel vroeg op oneindig;

 

Ogen die de horizon wilden openscheuren

 

En de afgrond zagen achter elk gezicht.

 

De lippen van Adonis,

 

Een haardos als die van Zeus,

 

En een al even imposante stem.

 

Met kop en schouders,

 

Staakt ge als een zichzelf ontblotende berserker

 

Boven de menigte uit.

 

 

 

Wanneer vereeuwigt iemand

 

U allen in marmer, gij

 

Bont kamikaze-eskader?

 

Wie zet haarfijn uwe hoofden op paneel,

 

Zoals de adel van weleer

 

Werd geportretteerd door

 

Flowerpower Pisanello:

 

Feyn geconterfeyt tussen

 

Vlinders en bloemen.

[p. 500]

Ode aan de uitvinder van de anarchitectuur

In Memoriam Gordon Matta Clark

Hij kookte foto's.
Vakkundig schoot hij de ruiten
van een architectuurschool aan diggelen.
Begin jaren 70 liet hij
een karretje met zuurstof rondrijden
door de hitte van New York.
Als een der eersten ondekte hij de schoonheid
van graffiti en industriële gebouwen,
opende een kunstenaarsrestaurant en organiseerde
een ballet in de bomen.

Hij was, kortom, een hippie.
Feestelijk gedreven tot het uithalen van streken
die onder de naam performance
tot kunst werden omgeturnd.

Maar geen gewone jongen.
Gewapend met kettingzagen ging hij
in afbraakpanden als een bezetene tekeer.
Ten dode opgeschreven gebouwen
metamorfoseerde hij krachtdadig
tot kortstondige monumenten.

Een havenloods sneed hij open
zodat water, licht en lucht
de ijzerconstructie omtoverden
tot een elementaire tempel.
(Hij werd er bijna voor veroordeeld).
De grote kattenoogvormige uitsnijding
op de achterwand was
alleen maar een opening,
een magistrale snede:
een gat van licht in plaats van een retabel.

Zijn Office Baroque en zijn Carribean Orange
vormden een delirium van sierlijk,
bijna wellustig opengepelde bouwwerken.

Hij verdient een grafschrift.
Als grensarbeider van de kunst,
als uitvinder van het snijpunt op oneindig
tussen anarchie en architectuur.

[p. 501]

Terbalkt, Terbalkt

Terbalkt vermaalt de dingen,
vermolmde diersoorten
en uitgestorven werktuigen
stoomt hij klaar tot ecologische oden.
Een oud stuk tuig
turnt hij om tot een epos.

Hij tekent op.
Hij maakt voorwaar een inventaris
van wat in onbruik is geraakt, of afgeschaft.
Hij tekent protest aan
tegen de geometrische verkaveling,
de usurpatie van elk stukje aarde.
Boven de grond en onder de grond,
tot aan het vuur in het hart van de aarde,
een vuur dat hij zou willen aanwakkeren tot uitbarstingen,
de dierenwereld en het plantenrijk roept hij op
tot nietsontziende represailles.

Hij spreekt de beschaving tegen,
als die redenaar die tegen de zee op sprak
terwijl hij keien at.

Het is zijn kracht en zijn zwakte;
dat hij zo verloren spullen vergaart.
Treurig zijn zijn gezangen,
vol klankclusters die
als trossen oude carrosserieën
van verval en roofbouw
een lied neuriën.

De eerste en de laatste ecologische dichter is hij.

(Er brandt een gloeilamp des nachts
in het huis van de dichter te Usselo.
Zij werpt wat licht op de vlakte van Friesland.
Het is ongetwijfeld allang een apocriefe woonst
waar hij af en toe onderduikt, of op adem komt.
Nu zetelt de dichter wellicht in de grootstad,
waar hij, in een varkenstrog,
zijn landelijk verleden recycleert
tot cosmetisch materiaal.
Tot bedrog).