Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 141

[p. 44]

Miriam Van hee
Gedichten

Mei op de A75

de geur van bloeiende brem
deed mij aan moskou denken
zo rook de luchthaven, de metro
of waren het de voetpaden
na zo'n stortbui die niemand
ooit heeft afgehouden
van zijn zoektocht naar wat
voorbij of niet bereikbaar is

alleen heel even wordt men
in beslag genomen door
iets anders en zoekt
wat onderbroken was opnieuw
bijeen te brengen, behoedzaam
en vertraagd rond de waterplassen
heen een pad te maken

zo schrijf ik niet om te zeggen
dat ik dit heb gedaan of daar
ben geweest maar mijn bestaan
bijeen te brengen

[p. 45]

Tekening

tenslotte willen wij steeds opnieuw
hetzelfde zien: een huis tussen de bomen
zoals kinderen het onvermoeibaar
tekenen: een raam, een deur, een leien dak
en achter het raam een familie en laten we
vooral de schoorsteen niet vergeten
waar rook komt uitgekringeld
op de lege plekken komen bergen
hier en daar een vogel
en sneeuw misschien waardoor
het binnen warmer wordt

we zijn niet gauw tevreden
op een nieuw blad, in het midden
weer dat huis tussen de bomen, een raam
een deur, een leien dak en
de draden van de telefoon, doen we die
of toch maar niet?

[p. 46]

Sprookjes

ik ben je achternagegaan
maar ik vond je niet
de wind was ongenadig, kou
steeg uit de grond omhoog

ik dacht aan sprookjes waarin
wie fouten maakt verandert
in een boom, een steen

maar ik geloofde niet in sprookjes
ik geloofde in seizoenen, in dag
en nacht, in eens en ooit,
ooit zou ik je vinden

er was leegte die gevuld zou worden
wind die luwen zou en straks
de zon, die als een zoeklicht
langs de hellingen zou gaan

[p. 47]

Les gorges du tarn

het is geen angst veeleer
een soort geruststelling om daar
beneden de rivier te zien
geluidloos kronkelend
de auto's op de weg ernaast
als kinderspeelgoed

het is weemoed omdat wij daar
niet zijn, omdat wij nergens
zo alleen en samen waren
als hier onder de blauwe hemel
en wij ons vragen stellen
die geen vragen zijn
onze levens in het zonnestelsel
waarheen en waarvandaan