Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 140

[p. 360]

Frank Pollet
Visbeen

De taal als een kabelgat beschouwen. Ik trek
Ononderbroken samen om mijzelf en weet:
Stukwerk. Kleur ik blauw of violet?

Aders vol eczeem? Poëzie is een jeukende plek
Die met het schrijven erger wordt. Een rouwkleed
Past mij niet, wel halve twist. Maar heeft wie gered

Wordt heldendom verdiend? Mijn hoofd bevlekt
Bevangen keer ik terug naar de keet
Waar ik begon. Een tafeltje in Nazareth.

[p. 361]

 

Een pen die zich verplaatst - ik ga verbintenissen aan.

 

Bouw bruggen. Voor de reling stapel ik van Libanon

 

De ceders. In spiegels vol secure lucht kus ik de rode

 

 

 

Grond - bloed van Bileams ezel druipt uit het cellofaan

 

Dat ik beschrijf. Geen eigen woord in authentiek carbon

 

Te lezen, diefstal door een onbekende verheven tot methode.

 

 

 

Met één haal streep ik de pijn uit eigen bloedbaan

 

Door. Vuil water wast men niet. Want ook op bruggen van beton

 

Komt achteraan steevast de hinkende bode.

[p. 362]

 

Boven de horizon, vlakbij de gekte

 

Licht een duistere pendule op. Hoe ik mijn ogen

 

Sluit. Of ik afwezig in een spiegel staar,

 

 

 

De wereld zie verschuiven, mijn voorhoofd lekt en

 

Krijgt betekenis. Op kleingeld bepalen theologen

 

Mijn afwezigheid: in de dagen van olim toen haar

 

 

 

Vormen en bewegingen mij wekten.

 

Nu - achter tralies - in de wed - bevlogen -

 

Schrijven - een gedicht - de zonde waard.

[p. 363]

 

Sla van een eend? Aan mijn littekens

 

Voel ik: poëzie op komst. Ik heb kaarsschoon de weg

 

Gezocht in het huishouden van Kea: een strot

 

 

 

Met een strop errond. De hartelijke tekens

 

Van mijn woord verloochend, onthoofd en belegd.

 

Boelijn over de nok, heb ik te vaak de inktpot

 

 

 

Koud gesloten. De zwaartekracht van hersenen als dekens

 

Aangewend. Aan mijn littekens getwijfeld. Nooit gezegd

 

Waar ik op sloeg. Valt op Jonas dan altijd het lot?

[p. 364]

 

Geduld: het gras wordt melk. Ik blijf

 

In dit zwarte landschap. Met gebroken benen.

 

Zoeken. Tot ik je heb geassembleerd.

 

 

 

In deze woestijn, hoe ik haar ook omschrijf,

 

Loopt steeds iets van Sint-Anna onder. Zeggen hersenen

 

Die verstenen. Ook al is mijn timbre gebaseerd

 

 

 

Op zoveel zand en glas. Dat elkeen erin overblijft.

 

Het bericht Hij loopt in de rosmolen! Werp stenen

 

Naar zijn hoofd! werd door Pilatus gesigneerd.