Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 140

[p. 356]

Peter Ghyssaert
Gedichten

Pavane

Een vrouw kijkt over zee,
ze houdt haar hoed vast
- schaduw op de tere krijtrots
van haar kleed.

De zee heeft alles al gezegd;
ooit was het voor het eerst:
een spreuk van wind
een zalf van licht en zout
over een klip.

Nu komt het voor haar terug. Het lijkt
nog niet vermoeid;
het gaat een drempel op en af;
het is geen antwoord en geen vraag
al dringt het aan.

Of zij hem uit moet spreken op haar klip,
die langvergeten zin
uit een toneelstuk
- hoe hij ook wordt voorgezegd,
zij kan hem niet verstaan.

[p. 357]

Kind in de storm

Ze heeft een regendruppel in haar hand,
een klein gezicht
maar slechtgemaakt. Ze wrijft hem droog.

Het waait onder haar vliesdun kleed;
ze vangt, verkleumd, een nieuw gezicht
en spreekt ertegen: lief
is klein en klein is
overboord voorgoed verloren.

Wat ze heeft dat mag ze houden:
mager haar
en wit gezicht van louter wind;
een vuist zo rond
of daar een angst begint.

Eén dunne rug onder de storm
- een juk onder een juk -
twee schouderbladen
om ter bangst.

[p. 358]

Het salon

De zon staat in een warm en ziek aquarium
- de stervenden maken een gas dat hen doet stijgen
naar een zoldering van pure zuurstof.
Al de plinten geven licht, de verf is nieuw,
de conversatie van de koperen ketels
in de kelder nog niet opgestart
en ook de vragensteller houdt zich stil.
Er hangt alleen iets in 't gordijn,
iets dat het zonlicht weg wil; huisdier
of insect, het glijdt tot in een droge emmer
waar secondenlang de eerstgevangen kever tikt.

[p. 359]

Het zwijgend huis

Mijn ouders steken de rivier over,
nu zijn zij in het midden; grijs,
zacht karnend water houdt hun stem voor mij verholen
die hier sta, van zon en wind verlaten.
Onder aan hun boot werkt als een trance
het donkere systeem; het doet hen haperend
landen: dieven blinkend in de nacht
met een juweel van adem en van tijd
teruggekeerd, de cijfers van hun winst vergeten
of verkeerd geteld; om alles, alles
in een zwijgend huis terug te geven.