Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 140

[p. 365]

Stefaan van den Bremt
Verbeelde boedel

Van de tuin

Begin en benoem
de zurkel, de distel,
paardebloem, bepiste
stokroos en pioen -
omdat honden doen
en niet kunnen laten
wat ze doen en later
nog eens overdoen.

Opdat de bloemen
weer bloeien in mei en
wij ze benoemen
gonzen de bijen -
op hoop van gewin
Nu jij: begin.

[p. 366]

2

 

Zeg op en ruk uit

 

al wat je ergert,

 

en koester het kruid

 

dat zo uitgemergeld

 

en bijna verstikt is

 

waar tiert en ontspruit

 

het corpus delicti

 

of kortweg onkruid.

 

 

 

Dit hier heet weegbree,

 

dat daar is winde.

 

Roer je, beweeg mee

 

met alle winden,

 

kruidje-noem-me-niet

 

dichtersverdriet.

[p. 367]

Vragen naar een verdwenen reisgenoot

Ik vroeg Athena waar hij was gebleven.
Ginder boven, dacht ze. In mijn hoofd.
Ik vroeg het aan Apollo. Van zijn leven
had geen god, wist hij, het vuur geroofd.

‘Laat hem toch gaan!’ vroeg ik de Aarde
die het aan Hades vroeg; hij hield zich stom.
Ik vroeg het Orpheus, die rondwaarde
waar schimmen smeken: ‘Wend je om!’

Ik vroeg het aan Kind en Moeder,
icoon uit mijn Verbeelde Boedel.
Ik vroeg Christus Pantocrator
het te vragen aan de Vader.
Ik werd sprakeloos. De woorden
reisden naar andere oorden.

[p. 368]

Boedelafstand

Dat was het, deze frauduleuze weelde:
de suite die een compositie is
van stukjes wereld, de mij toebedeelde
elementaire deeltjes van gemis.

Dit is de coda. Proef van het venijn:
het roerend kwaad, het onroerende goed,
het schilderij, de reis, de ogenschijn,
de schuld betaald met eigen vlees en bloed.

Het vlees is woord geworden op de schaal
van waarde die alleen bestaat uit taal.
Het bloed is zwart geworden, het is inkt
tot elke letter in het wit verzinkt.
Lees en verdeel de boedel, de verbeelde
brokstukjes van een wereld die niet heelde.