Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 139

[p. 517]

H.H. ter Balkt
Weg

Jack Kerouac in 1969:

De wagen van Faulkner Darl Vardaman Dewey Dell
We zijn nu al een tijdje langs de reclameborden gerejen:
de drogisterijen, de klerenwinkels, de patentmiddelen
en de garages en de cafés
en de mijlbordjes werden minder, dat was bij Jefferson
bij Faulkner, ‘Toen ik op sterven lag,’ in 1930
in 1969, in 1986 in Noord-Engeland, en later in 1989
De buggy's en de karren waren snelle wagens geworden
maar is het niet Addie Bundren, altijd ligt er iemand op sterven,
dat gebiedt de wet, en hier boven de stappen van Road,
in de televisiefilm die langs mijn naar binnen gedraaide ogen loopt
zijn het anderen dan Addie Bundren, naamlozen
misschien heten ze Vardaman, Dewey Dell of Galatea
en ze lopen met stervende stappen langs de eethuizen
[er zijn geen dokters, er zijn geen uithangborden,
geen naaldbossen, geen stadjes die Jefferson heten]
hier wordt niemand vervoerd in een zwavelhouten kist
hier sleept zich de uitgeblustheid voort die ik profeteerde
ik Kerouac, Kafka de Tweede, vernaggelde indiaan
ik Sal Paradise in een paradijs waar de lichten uitgingen
(De vloer van een busstation is in het gehele land
hetzelfde)
Faulkner whisky drinkend voorspelde de heuvels hetzelfde
Ik Halve Vossestaart, Corydon met één hoorn zeg hetzelfde
Er is veel hetzelfde tegenwoordig en niet Addie
Addie Bundren
sterft maar deze hele waanzinnige eeuw onder haar stenen
die mensen en machines geworden zijn
De laatsten lopen in Road langs geblindeerde herbergen
Woonblokken die mochten willen dat ze in Jefferson stonden
straatstenen die God smeekten om Praagse keitjes te zijn
En onder de straatstenen klopte het hart van een vernielde
dat erom smeekte vorm

[p. 518]

 

te mogen zijn en geen stroom braaksel of zaad uit een verdoofde

 

geen stroom afbuigend en opgehapt vuur in de muil van een vuurvreter

 

Ik Kerouac blaas mijn laatste zucht uit

 

die vuur wordt in Road en voetstappen in Road

 

Alles tot spijs en voeder gehouwen, het hart en de blues

 

En de stenen zonder namen zullen overwinteren en winnen

 

Ik Halve Vossestaart, Eenoog met Staar beschreef

 

1947, 't Orwell-jaar en Fiedelflier in 't Land zonder Vreugde

 

Iemand tapt ons af en vergiftigt de bronnen

 

Iemand van bijna vijftig of diep in de veertig

 

loopt door Nieuw-Jefferson in Noord-Engeland in 1986

 

en mompelt, terwijl de prodent-camera tegen hem grinnikt:

 

Wie deed ons dit aan

 

Ooit in onze jeugd waren wij milder

 

Wie heeft alles bedorven

 

Was ik het, was jij het, was 't MacDonald's

 

Was 't Kafka, Faulkner, Kerouac of een ander

 

Ik leg mijn hoofd opzij en sterf

 

Nee, ik leg mijn hoofd nog niet neer en loop verder

 

De woonblokken van de straten die als camera's grijnzen

 

als de dodelijke technologie en de harten van steen

 

hard hamerend, ook op het Koningsplein

 

zullen ervoor zorgen dat op een dag alles stilstaat

 

net als mijn hart nu in 1969 in Sint Petersburg

 

Vaarwel Mardou, Dean Moriarty

 

Vaarwel Addie Bundren, vaarwel wereld

Road (1986), Britse televisiefilm naar een toneelstuk van Jim Cartwright, in Nederland uitgezonden op woensdag 23 augustus 1989.