Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 139

[p. 342]

Hans van de Waarsenburg
Goddelijke knol

Was het van de IJzer of de Schelde?
Hij moet gelopen zijn met spreekbaar Vlaams
Een ransel Frans, een dief onder de oksels.

Hij likte vredig zijn vrouw uit het zand
Dronk de droogte weg en liet zorgzaam
Met zijn kloten spelen, een oorlog voorbij.

Zo gebeurde decennia later het wonder
De grootvader schilde en sneed de aardappel
In schijven en splijtte hen tot vreemde stengels

[p. 343]

 

Die hij droogde, met zout bepoederde in een

 

Oord ver van 's gravenstenen. Op het hout

 

Gestookte fornuis stond de bruine pan.

 

 

 

Het ossevet werd gepookt tot temperaturen

 

Die hem tot in zijn bierglas deden zweten.

 

Angelus, sisten de frieten spattend in het

 

 

 

Scheermes van de tijd, terwijl de jongen

 

Iedere vrijdag de longen uit zijn magere

 

Lijf fietste om het kokhalzen te mijden

 

 

[p. 344]

 

Dat katholieke vis hem wekelijks bood.

 

Gruwelijke god, wat waren zijn beentjes klein

 

En de honger groot op de dagen dat de borden

 

 

 

Goudgeel dampten, zout als een elixer werd

 

Toegevoegd en de goddelijke knol krokant het

 

Melkgebit raakte. Tanden genoegzaam kauwden

 

 

 

In een zee van weldadig speeksel, de huisduif

 

Vanaf zijn schouder loerde, hij zijn pet op het

 

Kale hoofd verschoof en zag dat het goed was.