Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 139

[p. 310]

M. Februari
Hart

Behold I stand at the door and knock if any man hear my voice and open the door I will come in to him and will supp with him and he with me

Exordium (inleiding):

De schilder Dali hield als huisdier een ocelot. Nam het dier mee aan de lijn naar een restaurant.

Dame: ‘Hemel, mijnheer Dali, wat hebt u daar nou toch? 't Lijkt wel een ocelot!’ Dali: ‘Maar nee, dame, dat is gewoon een kat die ik heb opgeschilderd in op-art’ Dame: ‘Gelukkig. Ik dacht werkelijk even dat het een ocelot was.’

Mind you.

Propositio (aanduiding van het thema):

Sinds de dood van God is vasten een neurose. Waar wijn, sigaren, eten, mooie vrouwen en opera zijn gaan behoren tot het domein van de moraal, ontfermt zich de psychiatrie over de onthouding. De kerk stroomt leeg en iedere vrouw onder de zestig kilo is verdacht.

Divisio (indeling van het betoog):

Hart: Punt afsnijden, wegwerpen, alle klontjes bloed eruit halen, diepe kruiselingse insnijdingen maken, bloed goed laten afdruipen. (Dr. H. Bloemendal, Het Kasjroet)

Narratio (uiteenzetting van de feiten):

In het oude Griekenland... ach, laat ook maar zitten het oude Griekenland.

[p. 311]

Argumentatio (bewijsvoering):

1. Confirmatio (consolideren van het eigen standpunt):

Zojuist ontving ik een formulier uit het ziekenhuis, waarop naast de gebruikelijke vragen over loszittende tanden, stifttanden, geelzucht en trombose ook belangstellend werd geïnformeerd naar lengte en gewicht. Onmiddellijk gemeten. Gewogen. Waist to hip ration bepaald. De oude verleiding van de onthouding was terug. Voor de opzet van mijn antwoord heb ik dan ook teruggegrepen naar een bekend en degelijk leerboek, om nu eindelijk weer eens met volkomen beheersing te schrijven. De regelen der romeinse retoriek moeten me ditmaal in toom houden.

Wie tien dagen lang niets eet heet een directer contact met de hemel te hebben. Maar wie ooit na zo'n tijd voor een volgeladen tafel heeft gestaan, weet dat het geen hemelse gevoelens zijn die het uitgehongerde lichaam in oproer brengen. Anorexia nervosa wordt gewoonlijk beschouwd als een triomf van de wil over het lichaam, maar men vergeet de extase waarin het lichaam geraakt bij de aanblik van een broodje kaas. Geen psychiater spreekt ooit over de wellust in die triomfantelijke geraamtes.

Dat is de geheime zonde van de zwevende vrouwen.

2. Refutatio (weerlegging van standpunt der tegenpartij):

De verwondering van de Nederlandse moralisten over de film Schindler's List betrof het karakter van de Duitser Schindler: die bleek een fatsoenlijk mens, maar, en hier haastte men zich de paradox te onderstrepen, hij hield niettemin van dineren en van drank. Alsof de verwondering niet veel groter had moeten zijn wanneer Schindler in oorlogstijd zijn energie had verspild aan de ascese.

Niet het eten is liederlijk, maar het niet eten. De onthouding maakt van iedere dieet-cracker een bacchanaal. Niet het goede leven is immoreel, maar het versterven. Leefde God nog maar, dan zou anorexia geen ziekte zijn maar een zonde.

Conclusio (gevolgtrekking):

‘De regel is, dat je niets moet eten waar je niet mee in bad zou willen,’ zegt ze, aarzelend over de bestelling van de Demi Homard. Ik mag haar citeren.