Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 139

[p. 265]

Kreek Daey Ouwens
Gedichten

Het kind in de tuin
is een ander kind.

Het woont in een dik huis.
De moeder gaat in zachte kringen,
het stilste,
het onwennigste.

Ik wil het altijd weer,
liggen in vaste armen.
De tuin verzint het kind
de vrouw
de lucht
is platgesteven.

Ze legt haar rode handen neer.
In de grond maakt ze barsten
en ze kookt voor ons een kool
die de vorm heeft van een hoed.

Hoe lang kan een moeder leven?

[p. 266]

 

De moeder is mooi. De dood ligt in

 

haar als een lamp. De dood ontroert

 

en is alsof hij iemand anders is

 

die weggaat en weer terugkeert.

 

Vreemde mannen hebben haar gewassen

 

en haar aangekleed. Ze draagt de

 

jurk die ze kocht in de winkel

 

‘voor de mooiste jaren van Uw leven’.

 

 

 

De vader zit in een stilte.

 

Zijn haren netjes kortgeknipt, het

 

dunne achterhoofd bijna kaal, de

 

schaal lijkt er kriskras doorheen

 

te zijn gegaan, het is net een

 

dekentje.

 

 

[p. 267]

 

Je voeten op mijn voeten aaien.

 

De nacht aaien.

 

Wat wil de nacht?

 

 

 

Nog steeds is er geen sneeuw.

 

De straten aaien en de deuren,

 

de zon op alle deuren aaien,

 

de vastgesjorde wind, de stenen

 

droefheid in een hond aaien.

 

 

 

Je hebt de vorm van een dichte doos.

 

Je slaapt. Ik kan je nu niet open maken.

 

De slaap stroomt door de nacht, de

 

stille kleren. Geruchten op het dak.

 

Nog even is het zo. De dag komt dichter

 

met de dingen maar verder je gezicht.