Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 139

[p. 96]

Geert van Istendael
Gedichten

Rode bloempot

Wat eerst was. Klei, brein, water. Wiel, hand, brand.
Wat, steeds herhaald, gestapeld wacht in hokken.
Een conisch lijf, rond bodemgat, de rand.
Wat steeds verschilt. Mosgroen, kalkwit, de korsten,
geëtst door anonieme meesterhand.

Hij draagt de schunnigste, de reinste planten,
hij wordt met eigen grondstof volgestort,
hij is wat duldt. Wat breekt maar nooit verdort.

[p. 97]

Waterrad

voor L.

De rug wordt bek; drinkt beek, spuwt ze weer uit.
De bek wordt rug. Zo draaien eeuwen. Water
en mos begroeien schoepen. Wangeluid
van as en spaak volgt kabbeling van maatslag,
arbeid gaat wentelen van de weeromstuit.

Een muur staat tussen wieling en vergruizing.
De rust stroomt staag. Dit is geen werk dat praalt.
Oogstrelend is het nut dat zich herhaalt.

[p. 98]

Bruine theepot

Een veldspaat erodeert tot kaolien,
een wit begin. Veel later kwamen mensen
met wielen en met ovens. En sindsdien
heeft hete drank een woonst die steeds haar zelfde
glazuur van schuwe donkerte laat zien.

Dit aarden werk heeft bolvorm. Ornamenten
zijn onbekenden. Ware aarde schenkt en hoedt.
De werken van de aarde zijn steengoed.

[p. 99]

Houten lepel

voor Kor

Jij bent mijn vriend. Je dampend blad, je steel
bezweren brij. Mijn hand brengt zonder branden
de brokken tot mijn tong. Wak roggemeel
of ui of nier duikt op binnen jouw randen,
mijn kaken malen. Nog. Het wordt jou nooit teveel.

Hij wenst vervulling, vocht en vet. Haat schraalte.
Verzadigd wordt wie op zijn schep vertrouwt.
Hij is gesneden uit het beste hout.