Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 138



[pagina 632]
Leo Herberghs Gedichten Ondergronds mijn ziende ogen zijn dood maar mijn horende oren houd ik al jaren onder de grond gestoken er is daar een stem te horen, slinkende lippen nooit uitgesproken spreken door mijn hoofd
[pagina 633]
Is dit is van het heel schuwe het beginnende begin dit is het onder het regenen gelegene ooglid. dit is van het rustige van lippen het onlistige
[pagina 634]
Gedicht niet zijn grootvaders maan niet de landstraten waarin hij met droompauwen liep niet zijn gebedsamulet niet het wolkig gebied tussen twee lippen in niet zijn alledagswaan, niet zijn doorschoten wiek maar zijn gedicht
[pagina 635]
Oog schoonheid overtreft schoonheid. zozeer roept zij tranen op in haar ogen dat de wimpers, de schuldeloze, als vleugels gebogen zijn over hun nestholen
[pagina 636]
Weinig weinig is het gaan van de aarde, stilstand is het meest gebleven na eeuwen is het nog wit zo stil soms als iets dat niet is verdwenen
[pagina 637]
Lacht nacht, stilte grondeloos. iemand lacht alsof hij lacht uit andermans eeuw alsof hij lacht onder water, lacht onder sneeuw
[pagina 638]
Ach denkend de regen, de wereld voorbij welhaast ach, wat bestaat was het dan ooit zo laat dat het niet eerder werd? ach, wat bestaat o windvogeltje, lier waar niemand aan draait ach, wat bestaat