Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 138

[p. 621]

Marieke Jonkman
Gedichten

Tot gehoorzaamheid gereduceerd. Zoeken, strelen,
snijden. Ik sloot de ogen. Hij was kernfysicus,
hijgde als een Romein. Ik wou geen fusie voelen,
praktijken van zijn golventheorie vermijden.

Ik liet met mij gebeuren. Kamde mijn haar,
floot er zelfs bij. Begon te zingen om hem
op te beuren. Macht rijmde op nacht. Insekt
op intellect. Het stak diep maar kwam niet vrij.

Hij toonde zijn geboortegrond. Huilde om wat
verworden was. Zag mij niet staan. Ik ontdekte
wie hij was, draaide me om. Besloot niet verder
dood te gaan: sloeg toen hij zijn hand uitstrekte.

[p. 622]

Weerstand

 

Hij drukte zijn vingers. Waar haalde ik woede

 

vandaan? Offervlees. Met gesloten ogen liet

 

ik begaan. Nog nooit ben ik zo slap geweest.

 

 

 

Ik haat de vrouw die toen geen weerstand bood

 

hoewel zij elke god vlijmscherp met hand

 

en tand verjagen kon. Zijn zijtak kussen

 

 

 

dient zich aan. Ik hak die vinger af.

 

Jarenlang duurt deze droom. Als straf

 

voor het moordplan dat ik blijf verwerpen.

[p. 623]

Verzet

 

Mij nam hij tussen duim en wijsvinger, ontrafelde,

 

psychisch te verstaan, dat was geen

 

strelen meer hoewel mijn lichaam kronkelde.

 

 

 

Geen wonder dat ik van me afbeet, krabde.

 

 

 

Hij sleep het mes langdurig bij elk snijfestijn.

 

En ik maar zwijgen. Instemming was doorgereden,

 

toestemming verborg zich in een vals gezegde.

[p. 624]

Immuniteit

 

Streelde zijn hand, wanneer die streelde?

 

Ik wist het niet, ik voelde niets. In tasten,

 

snijden heb ik me flink vergist. Vertelde

 

onderworpen, antwoordde, lachte, deed.

 

 

 

Hij balanceerde op het randje van vertrouwen, voelde

 

nooit stroefheid. Was doof voor droefheid.

 

Ik schuurde glad. Intimiteiten vingen op.