Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 138

[p. 616]

Maria van Daalen
De getijden van de eeuwige wijsheid

Voorafgaand aan het denken is aanwezigheid;
voordat de schedel zijn naam draagt groeit hij dicht.

Ik zie in de verte een wolk aankomen,
boven de grond een grijze draaiende kolom.
Alles wordt opgezogen: graszoden, net gelegd,
marmerblokken, brieven, verlepte bloemen.
Iemand vaart schreeuwend omhoog.

Waar vind ik je als je bent uitgesproken,
man die ik liefheb? Misschien tussen de wijnranken,
hard en geknot, op een te heldere dag in februari,
of op de bodem van lauw zeewater;
schaduw kruipt over de schelpen, dicht, open.

[p. 617]

 

Voorafgaand aan het lichaam is de adem

 

die de eerste cel vooruitblaast naar zijn deling.

 

 

 

Er loopt een straaltje bloed langs mijn bovenbenen;

 

het is de kleur rood van het genot.

 

Je veegt het uit met een vinger, je zegt

 

dat het zoet is en ik leg mijn hoofd opzij

 

om te zien hoe je gaat staan, hoe je gaat liggen.

 

 

 

Waarom kan ik niets maken van zand

 

dat geen leem bevat, dat niet nat is,

 

waarom zakt elke lijn die ik trek met mijn vinger

 

weg in zichzelf? Scherpe randen van zand

 

ritselen weg in zand, vullen ondieptes.