Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 138

[p. 611]

Anneke Brassinga
Gedichten

Zoals we daar stonden met de rug naar het licht
dat aanstormen bleef uit de richting waarin wij

al te lang hadden gekeken - waren wij letsel
van schaduw, zwart en compact, en hielden elkaar

in dat stortbad staande, hovaardig en tijdelijk
verstild. Maar binnen de schemerheldere oase,

nachtzijde aan onze voet, kwamen scherpe stenen
reeds als razenden naar levenslicht gerezen

uit het zand van onbegaan gebleven voorland:
kinderen van altijd weer doorstane liefdesdood.

[p. 612]

Pensée, niet van Pascal

 

Prei, sterren, zonde, viooltjes of moord:

 

zonder bewondering buigen zich dieren

 

over de bron. Allen de eenhoorn ziet zichzelve

 

glashelder, hij dorst niet bij monde,

 

 

 

de kalveren zijner lippen zijn geschonden.

 

Waar is hun schepper die ooit begon

 

zich te verwijderen, de handen gebonden?

 

 

 

Soms vinden twee die nergens hem vonden

 

elkaar, ze knopen zich niet op maar ineen

 

tot zwevend getouw met eenhoorn en maagd,

 

gedempte put voor het kalf dat verdronk.