Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 138

[p. 491]

Serge van Duijnhoven
Gedichten

Het is niet zonder bijbedoelingen
dat hij zijn kussen pakt en de poes
met de ochtend tegen de hemel
geplakt de dag losmaakt
van de rest van het leven
na een nacht van donkere regen
(...) Het dode oog in het plafond
verwijt hem zijn vermoeidheid
het verwijt hem de pijn
die niet wil genezen
het verwijt hem de angst
niet onzichtbaar te kunnen blijven
(...) op de trap ligt de post
voor zijn gade hij steekt
de brieven in zijn zak
hij zoekt de sleutel
onwillekeurig herkent hij in zijn
gebaren de trekken van zijn vader

[p. 492]

II

 

op de binnenplaats gillen de

 

kinderen alsof ze met stokken

 

geranseld worden terwijl het

 

ijzeren hek achter hem jammert

 

hoort hij hoe de douchedruppels

 

van de muren worden gestript

 

(...) hij springt op zijn fiets

 

en jaagt en jakkert bezeten langs

 

de school met de dichtgetimmerde

 

ramen de parochiekerk waar hij

 

getrouwd is nu een mortuarium

 

(...) voortgedreven wordt hij

 

door de sirenes op maandag

 

iedereen zal verbaasd staan dat hij

 

niet zal terugkeren de magiër

 

met schrik voor het kwik van de

 

slaap waarin hij zijn goden niet

 

van zijn dromen te scheiden ziet

[p. 493]

The night that mysterious, little Sputnik appeared, we could no more see our dreams reflected in the sky. So we went crazy.
Roger Walcraft

De hemel, de vrede, het asiel
noem het, en zij heeft
erin geloofd, ook 's nachts
houdt zij de ramen
op een kier met
uitzicht op de stad
(...) Ze ziet het eerste licht
dat van de huizen beneden
komt, ze hoort de wind, de
stoelen schuiven op het balkon
de flat is haar doorsneden
naoorlogse wereld
(...) Was er alleen maar wat meer
van haar muziek die door de
muren sijpelde, licht van
een andere soort, een andere
slaap dan die van uitputting

[p. 494]

II

 

Nu is er enkel de koude waar-

 

tegen ze moet vechten met

 

het licht dat over de muren

 

kruipt, dat stijgt tot

 

het dooft in haar hoofd

 

droomt ze van een donkere hal

 

(...) Van een deur die wordt

 

geopend van wind die zich een

 

weg zoekt naar boven - en gaat

 

liggen op de trap in de

 

kille, kleurloze ochtend van

 

die dag in oktober, 1957

 

(...) Op de radio hoort zij weer

 

van zijn komst, zij rookt

 

een sigaret, likt haar lippen

 

en huilt. Wie leeft

 

wil hulp aan wonder

[p. 495]

‘Het beste wat ik je kan wensen is wat tegenslag...’
F. Scott Fitzgerald

1936. September. Nieuwe episode.
Al diegenen die hier een maand
geleden nog waren met hun kwalen
schrijven mij nu briefkaarten:
Scott, kop op
het oude keert terug in lachspiegel
boek, of rijdt voorbij. Een ijzeren
wagentje op rubber wielen
geen glazen alleen kopjes
(de dokters drinken uit bekertjes)
Die heldere zomer lijkt een half
leven geleden. De barbecueparties
de citroenen die rijpten
aan de bomen, en de mislukte duik
van die veel te hoge plank. Mis.
Ik ben een wreed onder handen genomen
kind, mijn penis is met mijn spieren
verslapt van alle slaap
de zomer borrelt weg
het leven smelt