Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 137

[p. 673]

[1992/6]

Christine D'haen
Twee uiteindelijke sonnetten

Hier

Hier was ik nu, ongaarne, maar hoe graag
zag ik dat duisterend licht, binnen, van glans
tot grijzen, zwart met wit; landschap dat langs
het glas voorbijgleed, groen en laag en traag;

een zucht aan huid en bloem, adem, orkaan
in bomen, Schotse lucht; wat daar rondom
de aardbol draait, wolk, sterretrans, de maan
een moniale door de lucht gaand, stom;

vreugden teveel (gamba, papier, pastel;
dat vrienden ver zijn; glimlach, stilte, taal;
stemmen, buigzaam; schrift, dans, toneelspel, lied).

Braakland, auto's in regen; en totaal
vreemd zijn; dromen, gedachte, ik wil het wel,
wat weerkeert, nog, nog - en ik wilde niet!

Laatste groet aan André Demedts († 4 november 1992)

Wat wit bieden we u aan, fijne man en goede vriend, voor uw levend werk en werkend leven.
De Redactie

[p. 674]

Raadsel

Het mark van brand, de pranger, rad en kat, wie wil
het? Hartsvanger in borst geplant, angstwrong, doodstoot.
Het bloed dat holt en stokt, stomheid en ademnood.
Het vlees van de ander eer ik, snerp het tot de gil.

Waarom de mens door mens bereden, doof door klacht
geklaagd, gesperd in dwang bemind te worden, buit
die vlucht naar lucht maar stamelend op bezwering stuit?
Zonder de liefde, hoe de studie van geslacht?

Zien van de ziel met nimmer - knipperend ogenpaar,
boodschap: een die zich teelt in matrix van begrip,
cellen tot beeld herboren, wetenschap van één.

In eigen brein een vrouw, blikt vol verlangen naar
haar lichaam, elpenbeen en mannelijk uit haar rib.
Hij zij, hij is, hij glimlacht al waar leegte scheen.